Kulminacyjnym punktem w opisie wydarzenia rozgrywającego się w Wieczerniku jest według mistyczki konsekracja. Przed dokonaniem tego aktu Chrystus: (...) wzniósł oczy w niebo i wszedł w tajemniczą rozmowę z Ojcem swoim. Ten moment w wieczności dopiero poznamy należycie (Dz. 684). Intymny dialog toczący się między Synem i Ojcem jest osłonięty głęboką tajemnicą, która zostanie ujawniona dopiero w wieczności. Po nim następuje akt przeistoczenia. Mocą słów Pana Jezusa: to jest Ciało moje (...), to jest Krew moja dokonuje się przemiana substancji chleba i wina w Jego Ciało i Krew. Według relacji autorki Dzienniczka, dusza Chrystusa odpoczęła dopiero w chwili konsekracji: (...) miłość nasycona - ofiara w całej pełni dokonana. Teraz tylko zewnętrzna ceremonia śmierci się wypełni - zewnętrzne zniszczenie, istota jest w Wieczerniku (Dz. 684). Wypowiedzenie słów konsekracji jest wyrazem sprawowania ofiary, w której Chrystus dobrowolnie i całkowicie wydaje siebie Ojcu w postawie uległej miłości i zapowiada wydarzenie krzyża, gdzie ostatecznie ciało zostanie wydane, a krew przelana. W śmierci krzyżowej ofiara Pana Jezusa osiągnie więc swój punkt szczytowy. W wydarzeniu Wieczernika Chrystus objawia się jako Najwyższy Kapłan składający w imieniu całej ludzkości ofiarę Bogu Ojcu (Dz. 1629). On też czyni z siebie samego Żertwę ofiarną, którą składa pod postaciami chleba i wina. Chrystus okazuje tutaj swoje synowskie posłuszeństwo i w duchu miłości ofiarowuje siebie Bogu Ojcu. Jak odwiecznie czyni to w łonie Trójcy Świętej, w pełni oddając się Ojcu, który Go nieustannie rodzi, tak w doczesności dokonuje tego przez akt złożenia siebie w ofierze - w Wieczerniku i na Golgocie. To, czym On jest od wieków jako Słowo, tym stał się jako Słowo Wcielone w dokonanym przez siebie akcie ofiarnym, będącym odpowiedzią na odwieczną miłość Ojca.

O, jak straszne tajemnice dzieją się w czasie Mszy Świętej

W Dzienniczku tajemnica Wieczernika ściśle jest powiązana z dramatem Golgoty. Eucharystia stanowiła dla świętej uobecnienie Ofiary Krzyżowej Jezusa Chrystusa. Mistyczka dokonała jednak wyraźnego odróżnienia wewnętrznego aktu woli, przez który Chrystus oddał siebie i swoje życie Ojcu w czasie Ostatniej Wieczerzy, od zewnętrznej ofiary złożonej na krzyżu. W Dzienniczku Szafarka Bożego Miłosierdzia napisała, że ofiara Chrystusa dokonała się już podczas Ostatniej Wieczerzy. Ofiara Wieczernika stanowiła więc o istocie kapłańskiej ofiary Chrystusa, która znalazła swe dopełnienie w zewnętrznej ceremonii na Golgocie. Wydarzenie Wielkiego Piątku – męka i śmierć Chrystusa na krzyżu - stanowiła według niej ostatni akt ofiary dokonanej przez Jezusa w Wieczerniku.

Siostra Faustyna głęboko wnikała w tajemnicę Ofiary złożonej przez Chrystusa w Wieczerniku i Ofiary krzyża. Dostrzegała ich ścisłe powiązanie ze sobą, ale widziała także istotną różnicę w cierpieniu przeżywanym przez Chrystusa w Wieczerniku i na Golgocie: W Wielki Piątek, już Pan Jezus inaczej cierpiał w duszy, aniżeli w Wielki Czwartek (Dz. 648). Z głęboką wiarą przeżywała fakt, że w czasie sprawowania każdej Eucharystii następuje uobecnienie męki i śmierci Chrystusa, i dlatego napisała: O, jak straszne tajemnice dzieją się w czasie Mszy św. (Dz. 914). Dość częste wizje Jezusa ukrzyżowanego przeżywane w czasie Eucharystii były dla niej ilustracją tego, co Bóg czyni dla nas w każdej Mszy św. i jaki w niej dla nas gotuje dar (Dz. 914). Według Dzienniczka Ofiara eucharystyczna, celebrowana w liturgii, wyobraża i zawiera w sobie wydarzenie krzyża i stanowi wielki dar Boga dla wspólnoty Kościoła.

Opis Ostatniej Wieczerzy zawarty w Dzienniczku nie ma żadnych analogii w mistyce chrześcijańskiej. Św. Faustyna tajemnicę Wielkiego Czwartku ujmuje w ścisłym powiązaniu z Wielkim Piątkiem. Istotę Ofiary złożonej Ojcu przez Chrystusa umieszcza jednak podczas Ostatniej Wieczerzy, a Ofiarę krzyżową traktuje jako jej dopełnienie. Wiedza o Wielkim Czwartku stanowi więc istotny i oryginalny element nauki mistyczki o dziele odkupienia, które aktualnie dokonuje się i uobecnia w Eucharystii, objawiając tym samym nieustanne działanie miłosierdzia Bożego.

Siostra Faustyna podkreślała, że przez całe życie nie miała tak głębokiego poznania tajemnicy Eucharystii jak podczas otrzymanych wizji. Z tego doświadczenia rodziła się u niej głęboka miłość do Chrystusa eucharystycznego oraz pragnienie, aby poznaną prawdę przekazać całemu światu, by wszyscy ludzie poznali i uwielbili Boga obecnego w Najświętszym Sakramencie.

ks. Marian Antoniewicz