Przyjąć miłość Boga

W EWANGELII JEZUS ukazuje się jako ten, który przynosi pokój i odpocznięcie dla dusz:
 

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych (Mt 11, 28-29).
 

Jezus zaspokaja nasze głębokie pragnienie kochania i bycia kochanym: "Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza" (J 7, 37). On jest lekarzem naszych dusz, który namaszcza nasze rany olejkiem swojej miłości. Przelewa w nas nowe życie aż do korzeni naszych cierpień i zranień. Pierwszy krok to przyzwolenie Jezusowi, aby w nas zagościł, przyjęcie Go we własnym życiu jako Pana i Zbawcy. Wówczas, tak jak Teresa, poczujemy, jak miłość Boża w nas płonie: "Jednym słowem poczułam, że w moje serce wstępuje miłość" (Rkp. A 45v, s. 107). Od tej chwili Teresa ze wzrokiem utkwionym w Jezusie podejmuje bieg olbrzyma na drogach ufności i miłości. Miłość Bożą czerpie przede wszystkim z miłości i świadectwa swoich rodziców, następnie z czarującego uśmiechu swojej Matki w niebie i wreszcie z obecności Jezusa w żłóbku, który dla niej stał się mocny i potężny.

Ale jak pomóc w osobistym doświadczeniu takiej miłości choremu, który nie odczuwa pragnienia Boga lub wręcz przeżywa bunt przeciw Bogu? Zanim zaczniemy mówić człowiekowi cierpiącemu o Bogu, najpierw trzeba otoczyć go troską, pocieszeniem i miłością bliskich mu osób, które potrafią przy nim być, milczeć i współczuć. Chory potrzebuje przyjaciół gotowych wszystkiego wysłuchać, wszystko przyjąć bez oceniania, w postawie biernej gotowości, przyjaciół, którzy będą się spotykać na wspólnej modlitwie, by powierzać go Jezusowi i prosić, by go nawiedził. Modlitwa wspólnotowa skutecznie porusza serce Boga:
 

Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18, 19-20).
 

Poza tym trzeba umieć trwać przy chorym dzień po dniu, nie próbując planować przyszłości, by nie ryzykować zniechęcenia chorego i zarażenia go własnym niepokojem. Wystarczy przy nim być, wiernie mu towarzyszyć. W przypadkach depresji wierni przyjaciele to rzadkość...

W Ogrodzie Oliwnym Jezus udręczony lękiem szukał pomocy, wzywał swoich uczniów, prosił, by przy Nim trwali. Ostatecznie pocieszył Go sam Ojciec, posyłając do Niego swojego anioła.

Klimat miłości, wiary i modlitwy, w którym Teresa była wychowywana, sprzyja obecności w jej życiu łask Bożych. W czasie trwania "dziwnej choroby" cała rodzina modli się za nią w jedności z siostrami karmelitankami. Odprawiane są w jej intencji Msze święte, odmawiane są nowenny, bliscy modlą się przy jej łóżku, błagając o cud. I przede wszystkim okazują jej dużo czułej miłości (zob. Rkp. A 29r-29v, ss. 76-78).

Podobnie sama Teresa, kiedy dręczą ją skrupuły, oddaje się pod opiekę niebiańskiego Kościoła Zbawionych, za pośrednictwem swoich braciszków i siostrzyczek, którzy zmarli we wczesnym dzieciństwie. Z głębi zamętu, jaki w niej panował, zwraca się do nich z całą prostotą, mówi do nich głosem nieszczęśliwego dziecka:
 

Mówiłam do nich z prostotą dziecka, podkreślając, że to mnie, jako najmłodszą, siostry kochały najbardziej i mnie najwięcej okazywały serca. [...] Ich odejście do Nieba nie wydawało mi się wystarczającym powodem, aby o mnie zapomnieli, przeciwnie, mając dostęp do Boskich zasobów, powinni czerpać z nich dla mnie pokój ducha i pokazać tym samym, że w Niebie umieją jeszcze kochać! [...] Odpowiedź nie dała na siebie długo czekać, wkrótce rozkoszne fale pokoju zatopiły mą duszę i zrozumiałam, że kochano mnie nie tylko na ziemi, ale też w Niebie [...]. Od tej chwili wzrosło moje nabożeństwo do braci i sióstr (Rkp. A44r, s. 104).
 

Ten balsam pokoju płynącego z nieba wyprzedza o dwa miesiące wielką łaskę Bożego Narodzenia. Wytrwała, cierpliwa i wsparta wiarą przyjacielska obecność, wstawiennictwo wspólnoty, obcowanie świętych... A potem wyczucie, dobre rozeznanie odpowiedniego momentu, by otwarcie zaświadczyć o miłości Boga i zachęcić osobę cierpiącą do wejścia na drogę wiary w Pana Jezusa...