Atmosfera Adwentu jest ze wszech miar pomocna, żebyśmy lepiej radzili sobie z trudną rzeczywistością. To, co się dzieje na naszym podwórku, duże napięcie polityczne na arenie międzynarodowej, trwająca wojna, uchodźcy, trudności gospodarcze – to duże wyzwania. Adwent podsuwa nam konkretne możliwości. Trzeba zadać sobie trud, żeby usłyszeć wyraźnie trzy głosy: Boga, drugiego człowieka i własnego sumienia. – mówi biskup warszawsko-praski Romuald Kamiński w rozmowie z Ireną Świerdzewską

Okres Adwentu wprowadza w Tajemnicę miłości samego Boga. W sposób niewyobrażalny płonie On najgorętszym Ogniem, który ze względu na szacunek do ludzkiej wolności i niedojrzałości, powściąga sam siebie. Mojżesz w swoim spotkaniu z Jahwe widzi krzew, który płonie, ale się nie spala (Wj 3, 3). Z pośrodku tego ognia słyszy głos Boga; wyznanie żarliwej troski o Jego Lud. Była to zapowiedź tej przedziwnej Obecności Pochłaniającego Ognia, który będąc pośród ludzi – nie strawi ich bez ich wewnętrznej zgody. 

W jakim stopniu Niepokalana może być dla nas wzorem, skoro w tak znacznym stopniu została od nas odróżniona? Będziemy tu się poruszać raczej w kwestii teologicznych hipotez niż głoszenia stuprocentowej prawdy – pełnię tej prawdy poznamy dopiero w wieczności. Na razie możemy tylko przypuszczać, jakie skutki w Maryi mogło mieć uchronienie jej od grzechu pierworodnego.

Adwent to czas przyjścia. A przynajmniej czas oczekiwania na przyjście. O tym mówi Jezusowa przypowieść o panu domu – panu, który ma powrócić o nie wiadomo jakiej porze: „z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem”. Jedno jest pewne: przyjdzie niespodziewanie i przyjdzie nocą, stąd przestroga, by nie zastał nas śpiących. Ale ta przypowieść mówi nie tylko o przyjściu. Najpierw mówi o odejściu. Trzeba odejść, aby wrócić...

Gdyby królestwo Boże było z tego świata, kościoły nie pomieściłyby tłumów, modlitwa stałaby się codzienną praktyką wszystkich, a nauka Jezusa byłaby powszechnie przyjmowana. Ponieważ tak jednak nie jest i chrześcijaństwo nie przynosi wymiernych ziemskich profitów, a wręcz przeciwnie, traktowane jest obecnie przez wielu jako niegodny inteligentnego człowieka relikt przeszłości, opowiadanie się za Jezusem wymaga niekiedy heroicznej wiary i odwagi.

Nowe zwyczaje to nie tylko przejaw amerykanizacji, która stanowi zagrożenie dla naszych rodzimych tradycji, to także kwestia komercji i promocji konsumpcjonizmu. Są one wykorzystywane przez biznes i media do zwiększenia popytu między Bożym Narodzeniem a Wielkanocą. Życie nie znosi pustki. Im bardziej w jakimś środowisku są lekceważone narodowe tradycje, religijne święta czy wartościowe obyczaje, tym łatwiej ich miejsce zajmują tradycje i obyczaje pogańskie, często powierzchowne czy wręcz szkodliwe...

Msza święta dla wielu z tych, którzy uczestniczą w niej w niedzielę, jest nieraz jedyną formą modlitwy, jaką praktykują. Dla innych - drugą, obok mniej lub bardziej systematycznej modlitwy osobistej. Natomiast dla pewnej grupy osób, które więcej się modlą, Eucharystia stanowi najistotniejszy punkt ich duchowego życia. Bardzo zależy im na głębokim przeżyciu Mszy świętej, pragną, by się stała poruszającym wydarzeniem spotkania z Chrystusem.

Bogurodzica to najstarszy zachowany polskojęzyczny utwór religijny. Jaka była jej historia? Czy wiemy, kiedy powstała i kto był jej autorem? Przez wieki była traktowana jak hymn państwowy. Wiodła polskie orszaki do boju, rycerze Korony śpiewali ją między innymi pod Grunwaldem i Warną. Wybrzmiała także podczas uroczystości koronacyjnych Władysława Warneńczyka w 1434 r., a jej słowa były jedynymi w języku polskim, jakie padły podczas całego kilkugodzinnego obrzędu koronacji, którego ceremoniał wymagał, aby odbywał się po łacinie.

Krzyż to narzędzie okrutnej i haniebnej śmierci Chrystusa, a zarazem symbol Jego zwycięstwa nad szatanem i odkupienia człowieka. Dziś wciąż ten sam: niszczony, znieważany na cmentarzach oraz w przydrożnych kapliczkach i jednocześnie kreślony na piersiach przez piłkarzy na oczach tłumu kibiców. A czym jest dla nas krzyż Chrystusowy? Znakiem wiary, przedmiotem nienawiści czy może tylko zwykłą ozdobą?

Protestanci zarzucają katolikom, że nie opierają się tylko na Piśmie Świętym, ale również na tradycji, co powoduje odejście od nauki biblijnej na rzecz ludzkich domniemywań i dociekań, a przecież sam Jezus wielokrotnie krytykował ludzką tradycję. Nasi bracia niekatolicy posuwają się nawet do twierdzeń, że nie jesteśmy w ogóle biblijnym chrześcijaństwem. Jak ustosunkować się do tych zarzutów?