Wierzyć czy wątpić?

Jedną z form daru proroctwa, otrzymywanego za pośrednictwem Ducha Świętego, są także objawienia prywatne, aczkolwiek proroctwo w sensie biblijnym to nie przepowiadanie przyszłości, ale wyjaśnianie woli Bożej. Objawienia takie mają więc pomóc nam poznać i zrozumieć Jego wolę w obecnym czasie historii świata i dzięki temu wskazać ludzkości właściwą drogę w przyszłość.

Objawienia prywatne, choć nie musimy w nie wierzyć, dane są całemu Kościołowi, aby zwrócić jego uwagę na prawdy już objawione, które jednak wymagają przypomnienia, głębszego zastanowienia się nad nimi, bądź wprowadzenia ich w życie.

W Fatimie Maryja prosiła, aby zawierzyć świat Jej Niepokalanemu Sercu, wzywając jednocześnie ludzkość do modlitwy, pokuty i nawrócenia.

Przez siostrę Faustynę Jezus przypomniał Kościołowi prawdę o nieskończonym Miłosierdziu Bożym oraz nauczył, jak prosić o to miłosierdzie.

Jednak Kościół do objawień prywatnych odnosi się z dystansem. Potrzeba bowiem czasu, aby rozeznać, czy nie głoszą one nic, co byłoby sprzeczne z Objawieniem danym nam w Chrystusie: "Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła" (por. KKK nr 67).

Prawdziwość więc wszelkich objawień prywatnych poznaje się po ich dobrych lub złych owocach. Często mają one swoje źródła w pobożności ludowej, rozwijając i kształtując głęboką, ufną wiarę w sercach wiernych. Takie są początki m.in. uroczystości Bożego Ciała, ustanowionej w związku z wizjami flandryjskiej mniszki z XIII wieku, jako wyraz uczczenia ustanowienia Eucharystii.