Pierwszy dzień po szabacie

Powróćmy do historii uczniów z Emaus opowiedzianej przez św. Łukasza w jego Ewangelii i spróbujmy sami zrekonstruować tamtą sytuację. Przyjrzyjmy się najpierw kategorii czasu. Św. Łukasz rozpoczyna opowiadanie od określenia czasu: "Tego samego dnia". Ale którego? To "pierwszy dzień tygodnia", jak precyzuje ewangelista kilka wersetów wcześniej.

Tego samego dnia, opowiada dalej św. Łukasz, niektóre kobiety udały się do grobu, gdzie zaraz po śmierci na krzyżu złożono ciało Jezusa, lecz znalazły kamień zamykający grób odsunięty i wstrząśnięte odkryły, że nie ma tam ciała Jezusa. Również tego samego dnia Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba - św. Łukasz starannie przytacza imiona kobiet - biegiem wróciły od grobu i opowiedziały Apostołom to, co przekazali im dwaj mężczyźni "w lśniących szatach", spotkani przed grobem - Jezus zmartwychwstał.

Wszystko to wydarzyło się tamtego dnia, w pierwszy dzień tygodnia, który był zresztą według ówczesnych obliczeń dniem po szabacie, święcie Żydów. Akurat wtedy uroczystość pokrywała się, jak opowiadają Ewangelie, z Paschą Żydów, wielkim, dorocznym świętem upamiętniającym wyzwolenie z niewoli egipskiej.

I również tutaj znajdujemy element uwiarygadniający opowiadanie św. Łukasza - uczniowie bowiem wracają do domu. Zazwyczaj na święto Paschy udawano się do Jerozolimy, a po jego zakończeniu wracano do siebie.