Kolorowy Ptak

Kiedy Ptak dostrzegł zabiegi Kolorowego Ptaka, przestraszył się, że Pułapka bardzo się rozgniewa i będzie chciała skrzywdzić Kolorowego Ptaka. A tego nie chciał najbardziej na świecie.

- Pułapko - powiedział - tak długo już jestem przy tobie, dobrze się mną opiekowałaś, ale już czas abym wyruszył w świat swoją drogą. Wypuść mnie, proszę.
- Ptaszku głupiutki, co ci przychodzi do głowy? - parsknęła śmiechem Pułapka. - Muszę chyba przegonić tych przybłędów, którzy się tu ostatnio za często kręcą, mają na ciebie zły wpływ.

- Pułapko, zrozum, ptaki nie żyją w pułapkach, latają pod niebem i śpią na gałęzi.
- Czy myślisz, że taki mały ptaszek jak ty poradzi sobie w wielkim Świecie? Zginiesz, zanim wzniesiesz się na to swoje niebo. Umarłabym, gdyby ci się coś stało. Zresztą, spójrz na swoje skrzydła - czy myślisz, że te dwa małe niepozorne kikuty do czegoś się nadają? Przestań gadać głupstwa i przytul się do mnie. Tak bardzo cię kocham, mój maleńki. Tak, mój śliczny, mój jedyny…

Ptak wtulił się mocno w Pułapkę, przymknął oczy i zaczął muskać delikatnie jej ścianki. Kiedy Pułapkę zmorzył spokojny i głęboki sen, zerwał się na równe nogi i z całych sił zaczął napierać na jej ścianki, które były tak zaciśnięte wokół niego, że po kilku chwilach pojawiły się na nich delikatne pęknięcia. Uderzał teraz dziobem jak szalony, szczególnie w te miejsca, gdzie szczeliny wydawały się mu największe. Zaskoczona Pułapka nie wiedziała, co się dzieje. Kiedy zobaczyła, że jest cała popękana, wpadła w ogromną wściekłość, zaczęła rozpaczliwie ściskać ścianki, ale spękań było już tak wiele, a Ptak tak mocno uderzał, tłukł i kopał, że w końcu rozpadła się na tysiące małych kawałeczków.

Ptak pierwszy raz od dawna poczuł powiew wiatru. Odurzony, przez jakiś czas stał w miejscu wpatrzony w niebo, za którym tak bardzo tęsknił. Kolorowy Ptak podszedł do niego, spojrzał mu głęboko w oczy i szepnął: "Jesteś bardzo dzielnym ptakiem - prawdziwym Dzikim Ptakiem".