W czasie oktawy Bożego Ciała, czyli przez kolejne osiem dni od uroczystości Najśw. Ciała i Krwi Pańskiej, codziennie o godz. 19.00 w bazylice jasnogórskiej śpiewane były nieszpory o Najświętszym Sakramencie. Nabożeństwo to połączone było z kazaniem eucharystycznym. 

 

Uwieńczeniem codziennych nieszporów była odprawiana każdego wieczoru procesja eucharystyczna. Uczestniczyli w niej ojcowie i bracia paulini ubrani w białe płaszcze procesyjne, członkowie wspólnot działających przy Sanktuarium ze sztandarami, dziewczynki w bieli sypiące kwiaty przed Najświętszy Sakrament. 

 

W czwartek, 22 czerwca, w ostatnim dniu oktawy uroczystym nieszporom z procesją przewodniczył o. Piotr Gałdyn, który do zebranych wygłosił także rozważanie eucharystyczne. Na zakończenie nabożeństwa zostały poświęcone wianki wykonane z ziół i kwiatów polnych. 

 

„Przed nami jest Bóg – wskazał o. Gałdyn na obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie – Drogi bracie i droga siostro, jaki jest twój Bóg? Kim jest? Czy próbujesz Go zrozumieć? Czy chcesz Go zrozumieć? Co myślisz teraz, w tym momencie stojąc przed Nim? Czy twoje serce przepełnione jest pokornym i pełnym miłości drżeniem? (…) O tym, jaki jest mój Bóg, decyduje odpowiedź na pytanie, które Pan Jezus postawił onegdaj swoim uczniom: za kogo Mnie uważacie? Kim Jestem dla ciebie? Reszta, zwłaszcza przemiana serca i wyzbycie się grzechu, jest tylko i wyłącznie swoistego rodzaju konsekwencją odpowiedzi na to pytanie”. 

 

Trudno jest dzisiaj wykazać, jakich czasów sięgają początki pięknej tradycji poświęcania wianków w ostatnim dniu dawnej oktawy Bożego Ciała. Mówi się po prostu „od najdawniejszych czasów”. Wianki te wykonane są z ziół i kwiatów polnych (rozchodnik, macierzanka, niezapominajki, kwiat lipy, goździki polne, kopytnik itp.). Zieleń, a szczególnie zieleń wonnych ziół, które mają moc leczniczą, jest symbolem życia. Źródłem życia wiecznego jest Najśw. Sakrament, komunia, zjednoczenie z Jezusem - Dawcą Życia. Stąd uzewnętrznieniem, znakiem tej wiary jest wianek. Zgodnie z nią przecież sam Chrystus wręczy nam - według nauki św. Pawła - „niewiędnący wieniec chwały”. Poświęcone wianki wierni zanoszą następnie do własnych domów i przechowują starannie przez cały rok, zawieszając je nad obrazem Matki Bożej lub na krzyżu. 

 

o. Stanisław Tomoń