Takimi jak „światłość wieczna”? To pojęcie pomocnicze. Myślę, że chodzi o to, żeby wierzyć, choć nie wiemy dokładnie, jak to jest. Dziś nie da się jednak „wierzyć z rękawa”, potrzebna jest wiedza, stąd mój wielki szacunek do księży i ich wykształcenia teologicznego. Choć brzmi to przekornie, lubię słuchać nawet głupich kazań, ponieważ zawsze zostają z nich choćby dwa, trzy mądre zdania.

 

 

To wszystko wynika z wiary. W czasie wojny w jednym z warszawskich kościołów ksiądz krzyczał z ambony (a trzeba dodać, że wokół wisiały już wtedy plakaty z nazwiskami rozstrzelanych): jeżeli trzeba będzie modlić się o cud – a wiecie, o jakim cudzie mówię – to padnijcie na kolana! I ludzie padli! Cały kościół na kolanach! I jak tu nie wierzyć? A spotkania podczas zbierania materiałów dziennikarskich tuż po wyborze papieża Polaka… Byłem pierwszym dziennikarzem, który dotarł do Wadowic zaraz po tym wydarzeniu. I jak się z tego wyplątać? Nie da się! Choć wielu uczy się wiary najpierw poprzez zewnętrzność, to wszystko wpływa na nasze życie i sprawia, że stajemy się innymi ludźmi, że inaczej patrzymy. Dlatego wierzę w młodych i ich zapał, cieszę się ich spotkaniami religijnymi, bo jestem przekonany, że wracają z nich odmienieni.

 

 

Mają wciąż otwartą furtkę, ale są wolni. Bóg nie zmusza ich do wiary, ale wciąż zaprasza. Jeśli jesteś niewierzący, a postępujesz jak Chrystus, czynisz dobrze, jesteś dla mnie bratem w Chrystusie. Niewierzący często wytykają błędy Kościołowi. Ja próbuję na to patrzeć z innej strony: im lepiej poznaję błędy Kościoła, tym mocniej wierzę. Jeśli Kościół przeszedł przez takie zakola i nadal trwa, to musi coś w tym być!

 

 

Mają do tego prawo. Przez 42 lata pracowałem w partyjnej „Gazecie Krakowskiej”, a mimo to nigdy nie dałem się wciągnąć do partii i zawsze przyznawałem się do swego katolicyzmu. Wyrzucano mnie z pracy i następnego dnia przyjmowano ponownie. Dało się. Ja bez wiary dawno bym już nie żył. Kościół pomagał mi nawet w prostych sprawach… Wiara uchroniła mnie przed alkoholizmem. W młodości dostałem warunkowe rozgrzeszenie – miałem zgłosić się po decyzję po paru dniach. Wie Pani, jak ja się czułem!? Warunek był taki: nie będę pił przez 1,5 miesiąca i przez 9 dni będę leżał krzyżem. I przestałem pić na 12 lat! Powtarzam raz jeszcze: nie da się tak po prostu tego wszystkiego przekreślić, wiara we mnie buzuje, ona ratuje mnie każdego dnia!