Zbyt wiele miłości

Niedawno kobieta imieniem Mary i jej przyjaciółka podeszły do nas po nabożeństwie w naszym kościele. Mary powiedziała: „Żyję z mężczyzną, a wiem, że nie powinnam. Więc za niego wyjdę... chyba. Ale jest kilka problemów. Przyjaciółka mówi mi, że nie powinnam tego robić, ale chciałabym wiedzieć, co o tym myślicie”.

Opowiedziała nam o problemach swojego chłopaka z alkoholem, a jego uzależnieniu od kokainy, o częstym braku pracy, o jego wybuchowości, a wreszcie o słownym i fizycznym maltretowaniu. Spojrzała na nas wyczekująco.

Nie potrzebowaliśmy dużo czasu na decyzję, jak zareagować. „Posłuchaj, Mary. Żyjesz w grzechu z bezrobotnym, biorącym kokainę alkoholikiem, który krzywdzi się emocjonalnie i bije. Nawet nie myśl o wychodzeniu za niego. Co więcej, nie wracaj do mieszkania. Niech przyjaciółka zabierze stamtąd twoje ubrania. Nie wracaj tam. I musisz poszukać pomocy. Musisz spotkać się z terapeutą. Nie powinnaś nigdy pozwalać, żeby ktoś cię tak traktował!”.

Serca łamały nam się na widok kobiety tak bardzo zranionej wewnętrznie, że poważnie rozważała ślub z mężczyzną, który sam miał zniszczone życie i chciał jeszcze zniszczyć jej. Dlaczego to robiła? Eksperci zgadzają się, że ludzie tacy jak Mary zazwyczaj pochodzą z rodzin dysfunkcyjnych, gdzie nie były spełniane ich potrzeby emocjonalne. Tak desperacko chcą być kochani i akceptowani, tak bardzo brakuje im pewności siebie i obawiają się porzucenia, że chwytają się każdego związku, nawet takiego, który sprawia im ból. Szukając małżeństwa, które wyleczy ich rany, zadają ich sobie jeszcze więcej.