Chętni, w tym także wolontariusze świeccy, zgłaszają się po prostu do swoich biskupów.
W zgromadzeniach zakonnych decydują o ich wyjeździe przełożeni. Każdy wyjazd jest uzasadniony potrzebami, które zgłaszają biskupi tamtych terenów. Oni dostarczają nam też dane na temat specyfiki swoich diecezji. Każdego roku w miesiącu sierpniu Biuro Zespołu Pomocy Kościelnej dla Katolików na Wschodzie organizuje też dla osób wyjeżdżających 5-dniowe spotkania formacyjne w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Poruszamy tam najważniejsze sprawy: miłość do ludzi, do których posyła nas Bóg, połączona z miłością do Kościoła powszechnego oraz ekumenizm, czyli przede wszystkim relacje z Kościołem prawosławnym, a także problemy dialogu międzyreligijnego.

 

 

Nie sądzę, aby chodziło w tej pracy o prozelityzm czy o polonizację. Po prostu prowadzona jest tam coraz lepiej ewangelizacja. Dziś takie sprawy mają charakter wyjątkowy, incydentalny. Poza tym coraz lepsze jest rozumienie pojęcia wolności religijnej. Wolność to dar od Boga. Człowiek, który żyje w wolności, może wybrać religię. Szacunek dla jego wolności i wyboru wyznania jest coraz bardziej okazywany przez wszystkie Kościoły. Napięcia były wcześniej, kiedy ani strona prawosławna, ani katolicka nie miały doświadczeń w tym względzie. Akcentowano przede wszystkim różnice, które nas dzielą. Trzeba stwierdzić, że na przykład siostry zakonne, które prowadzą kuchnie dla ubogich czy wakacyjne spotkania z Bogiem, nie kierują się kluczem wyznaniowym i nie przeciągają nikogo na „swoją” stronę, lecz służą osobom w ich trudnej sytuacji materialnej bądź duchowej. Liczy się to, że jesteś dzieckiem Boga i człowiekiem potrzebującym. Nie należy więc akcentować problemu polonizacji. Episkopaty w poszczególnych krajach tę sprawę rozwiązały następująco. Jeśli gdzieś są wspólnoty posługujące się językiem rosyjskim, ukraińskim czy białoruskim, to księża biskupi polecili księżom proboszczom, aby wszędzie tam odprawiali nabożeństwa w języku polskim i miejscowym. Ludzie muszą mieć możliwość wyboru. Księża do tego się stosują. Liturgia po polsku sprawowana jest tam, gdzie ludzie tego oczekują. W ich sercach, mimo tylu lat komunizmu, zachowały się polskie modlitwy i zwyczaje religijne. Trzeba to uszanować. Ale należy też pamiętać o współczesnych dzieciach i młodzieży. Żeby wiara mogła zapuścić głęboko korzenie w ich sercach, winna być głoszona w języku jak najbardziej zrozumiałym. Dlatego ewangelizuje się w języku miejscowym a podczas liturgii eucharystycznej używa się Mszału po białorusku. Podobna zasada obowiązuje w kościele na Ukrainie i w Rosji.