Regina Regni Poloniae

Tytuł „Królowej Polski” zaczął się upowszechniać już w XVII wieku, po objawieniach ks. Juliusza Mancinellego, jezuity z Włoch, któremu Maryja miała oznajmić: nazywaj mnie Królową Polski. W 1642 r. ojciec Dionizy Łobżyński, paulin, tym tytułem określił Jasnogórską Panią.

W latach potopu szwedzkiego, po cudownym ocaleniu Jasnej Góry, król Jan Kazimierz złożył w katedrze lwowskiej śluby –1 kwietnia obchodziliśmy ich 350. rocznicę – obierając Bogurodzicę za Królową Korony Polskiej. Na życzenie monarchy do Litanii loretańskiej dodano wówczas ów tytuł, a 8 września 1717 r. Jasnogórskiej Królowej Polski nałożono korony papieskie. Kolejni władcy Polski składali podobne akty ślubowania, natomiast Konstytucja sejmowa z 1764 r. stanowiła: „Rzeczpospolita Polska stwierdza, że jest do swojej Najświętszej Królowej Maryi Panny w Obrazie Częstochowskim cudami słynącej zawsze nabożna i Jej protekcji w potrzebach doznająca...”.

Cześć Królowej Polskiej Korony pomagała nam w ocaleniu świadomości narodowej nie tylko w okresie rozbiorów, ale również podczas ostatniej wojny światowej i w latach bezbożnego komunizmu. Ci, którzy niewolili Polskę, nie szczędzili sił i środków na zwalczanie kultu, poprzez zakazywanie obchodów święta, a także niszczenie wydawnictw i obrazków.

W 1909 r. Pius X ustanowił na pierwszą niedzielę maja święto Królowej Korony Polskiej dla diecezji lwowskiej i przemyskiej, a później Pius XI – na prośbę biskupów polskich – przeniósł je na 3 maja i rozciągnął na wszystkie diecezje.

Prymas Edmund Dalbor w 1920 r. odczytał na Jasnej Górze, w imieniu całego Episkopatu, Akt oddania Królowej Korony Polskiej. Pięć lat później kobiety polskie złożyły przed Jasnogórską Panią insygnia władzy monarszej, czyli berło i jabłko z napisem: „Matko i Królowo Korony Polskiej. My, kobiety polskie, składamy Ci berło jako symbol władzy. Rządź nami...”.

Jestem, pamiętam, czuwam

Od ponad pół wieku każdego dnia o godz. 21 z wszystkich zakątków naszej Ojczyzny dobiega śpiew Apelu Jasnogórskiego. Jest on wyrazem duchowej więzi z Jasną Górą, gdzie znajduje się cudowny wizerunek Czarnej Madonny.

Za kilka dni będziemy obchodzić 50. rocznicę Jasnogórskich Ślubów Narodu, których tekst ułożył podczas uwięzienia w Komańczy Prymas Tysiąclecia. Warto pamiętać, że to jemu, zgodnie z tradycją, przysługiwał na czas bezkrólewia tytuł „interrexa”. W Komańczy narodził się także pomysł Wielkiej Nowenny, dziewięcioletniego planu duszpasterskiego, zmierzającego do odnowy moralnej i religijnej Polski, połączonego z pielgrzymowaniem po Ojczyźnie kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Ukoronowanie Wielkiej Nowenny nastąpiło 3 maja 1966 r. Milenijnym Aktem Oddania Narodu w Macierzyńską Niewolę Maryi Królowej Polski. Stolica Apostolska przyrównała ów akt do chrztu Mieszka. Od tej pory każdego roku 3 maja jest on uroczyście ponawiany.

Dziedzictwo przodków zobowiązuje, a pamięć o złożonych ślubach jest wezwaniem do wierności i wdzięczności wobec Królowej Polski za Jej możną opiekę nad Ojczyzną.


Mazurek Trzeciego Maja

Witaj, majowa jutrzenko,
świeć naszej polskiej krainie,
Uczcimy ciebie piosenką,
Która w całej Polsce słynie:

Witaj Maj, piękny Maj,
U Polaków błogi raj!

Witaj dniu Trzeciego Maja,
Który wolność nam zwiastujesz,
Pierzchła już ciemiężców zgraja,
Polsko, dzisiaj triumfujesz!

Witaj Maj, piękny Maj,
U Polaków błogi raj!

Nierząd braci naszych cisnął,
Gnuśność w ręku króla spała,
A wtem Trzeci Maj zabłysnął
I nasza Polska powstała.

Witaj Maj, piękny Maj,
U Polaków błogi raj!