Podstawą walki duchowej jest odpieranie pokus złego ducha, który za wszelką cenę stara się zniszczyć relację człowieka z Bogiem…

Pokusa jest podstawowym orężem demonów skierowanym w stronę człowieka, a grzech stanowi fundamentalne zwycięstwo Szatana. W związku z tym najważniejsza część walki duchowej obejmuje właśnie czas kuszenia. Należy wtedy mocno trwać w społeczności z Bogiem poprzez Eucharystię, czytanie Słowa Bożego i szczerą spowiedź. Konieczna jest także świadomość tego, czym jest grzech i jakie są jego konsekwencje. Również zapamiętanie goryczy grzechu może pomóc w odrzuceniu pokusy. Pomocą jest również właściwa analiza nadchodzących myśli.

Ale to Bóg zwycięża w nas…

Nie jest możliwe zwycięstwo bez Jezusa Chrystusa. Ogłaszanie zwycięstwa Zmartwychwstałego Pana w sobie (lub w innej osobie), w rzeczywistości, która nas dotyka czy przestrzeni, w której przebywamy, jest podstawą. Warto odkryć głębokie znaczenie modlitwy Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, która nie jest modlitwą dziękczynną, ale stanowi ogłaszanie Bożej chwały, obecności, zbawienia, zwycięstwa…

Czasami bywa, że walka duchowa jest szczególnie utrudniona z powodu nadzwyczajnego działania złego ducha. Jak w takim wypadku można powrócić na drogę wolności wewnętrznej?

Wolność jest darem Jezusa Chrystusa. Wszystko dokonuje się dzięki darmo danej łasce Bożej. Ze strony człowieka konieczne jest zwrócenie się do Zbawiciela. Zawarte jest to w Apokalipsie: Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną (Ap 3, 20). Kiedy jest duże związanie demoniczne (nie mierzy się tego jednak siłą zewnętrznych manifestacji) potrzeba więcej cierpliwości. Ale zawsze ponad wszystkim jest Jezus Chrystus, przed którym zgina się każde kolano (Flp 2, 10a), gdyż to Jemu przynależy się wszelka władza w niebie i na ziemi (Mt 28, 18b).

Jest Ksiądz dyrektorem Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji  w Bielsku Białej. Jaka relacja występuje pomiędzy toczeniem walki duchowej a ewangelizacją?

Nie ma ewangelizacji bez walki duchowej. Misja Kościoła jest zwiastowanie Słowa Bożego i ogłaszanie zbawienia, czemu towarzyszą znaki, którymi są uzdrowienie wewnętrzne, uzdrowienia fizyczne i uwolnienia od mocy duchów złych. To jest integralnie rozumiana ewangelizacja. Ograniczenie służby słowa jedynie do głoszenia nie ma sensu, gdyż obciążenia i związania blokują przyjęcie Ewangelii. W ewangelizacji nie chodzi o całą rozbudowaną doktrynę, ale o doświadczenie obecności Boga i zbawienia, które On za darmo ofiaruje człowiekowi. Dotyka to nie tylko rozumu, ale skierowane jest dla całego człowieka, a więc również jego uczuć, emocji, wspomnień, historii, relacji, ciała itd.

W związku z tym konieczna jest zmiana realizacji rekolekcji i misji w parafiach (to ważne narzędzie duszpasterskie, z którego nie wolno rezygnować). Niejednokrotnie jest to przegadany czas, nasycony wieloma ważnymi i mądrymi treściami, ale nie dający doświadczenia duchowego. W związku z tym bardzo rzadko głoszę sam - przeważnie jestem z przedstawicielami Wspólnoty. I razem głosząc, podejmujemy też modlitwy nad ludźmi w parafiach, które nas zapraszają oraz rozmawiamy z tymi, którzy się zgłaszają. W ten sposób rekolekcje stają się mocnym doświadczeniem duchowym dla parafii.

W jaki sposób można więc wdrożyć jej metody w swoje duchowe wzrastanie?

W naszej Diecezjalnej Szkole Nowej Ewangelizacji w Bielsku-Białej (należącej do międzynarodowej rodziny Szkół Ewangelizacji św. Andrzeja) w każdym działaniu kładziemy nacisk na integralne rozumienie chrześcijaństwa, także w wymiarze walki duchowej.

Żyjemy i działamy według triady Kerygmat – Charyzmaty – Wspólnota. Tylko głoszenie i życie kerygmatem (Boża Miłość, grzech i zbawienie, wiara i nawrócenie, przyjęcie Jezusa Chrystusa za Pana, Duch Święty i Kościół) otwiera przestrzeń dla wolności. Nie ma jej bez Ducha Świętego, którego obecność manifestowana jest przez duchowe dary i charyzmaty (dary dla budowania wspólnoty i ewangelizacji). Z kolei jedynym środowiskiem uwolnienia i później trwania w wolności jest Kościół, a w nim wspólnoty, które starają się realizować ideał apostolskiej wspólnoty. Dla poszczególnego człowieka więc wejście w nowe życie we wspólnocie jest drogą do wolności, przy czym warto pamiętać, że pełna wolność będzie darowana dopiero w wieczności.

Warto zwrócić również uwagę, że to właśnie we wspólnotach wchodzących w dzieło nowej ewangelizacji świata (zwłaszcza społeczeństw zdechrystianizowanych) Bóg wzbudza charyzmaty uzdrowienia i uwolnienia, bo są one konieczne dla realnej przemiany ludzi. Rozwijającemu się złu i odejściu od praktykowania wiary, a co za tym idzie oddalaniu się od Boga, towarzyszy Boże działanie poprzez wzbudzanie kolejnych wspólnot starających się żyć Słowem Bożym i podejmujących dzieło ewangelizacji.

Anna Mularska

ks. Przemysław Sawa (ur. 1976) – prezbiter diecezji bielsko-żywieckiej, doktor teologii dogmatycznej; inicjator i dyrektor Diecezjalnej Szkoły Nowej Ewangelizacji śś. Cyryla i Metodego w Bielsku-Białej; rekolekcjonista, wykładowca teologii, egzorcysta.

Przypisy:
[1] Breviarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, red. I Bokwa, Poznań 2007, s. 68.
[2] Tamże, s. 93.