Na przykład. Częstym dylematem w konfesjonale czy podczas terapii jest to, czy o swej zdradzie powiedzieć, czy nie. Istotne pytanie brzmi, czy z takiego wyznania wyniknie większe dobro. Musi być czas na refleksję, w jakiej formie szkoda ma być naprawiona i w jakiej postaci ma dojść do zmiany. Ale to nie oznacza jeszcze automatycznie, że trzeba się przyznać.

 

 

Dlatego spowiedź jest miejscem, w którym po gruntownym rachunku sumienia tajemnica może być wyznana, a potem należy zabrać się za skutki.

 

 

Praktyka powinna być taka, że gdy ksiądz słyszy w konfesjonale słowo “zdradziłem” czy “zdradziłam” – nie powinna za tym iść tyrada pełna oskarżeń, ale pytanie o to, jak do tego doszło, co można jeszcze uratować i naprawić. Wyznanie przed Bogiem swego grzechu oznacza próbę “uregulowania” stosunku do Niego. Ale zostaje tamta konkretna osoba. I ksiądz zawsze powinien, moim zdaniem, umieć o to zapytać, żeby penitent sobie uświadomił, że chodzi także o pojednanie, naprawienie czegoś, co zostało zerwane czy nadwyrężone, a nie o zatuszowanie. Nie chodzi o wzmocnienie poczucia winy, tylko o pomoc w zrozumieniu, że to co się stało jest ważne i naznaczone pewnymi konsekwencjami.

 

 

Dlatego kwestia wyznania jest bardzo delikatna, bo reakcja na zdradę może być różna. Może kończyć się odejściem osoby zdradzonej, może wiązać się z pozostaniem w małżeństwie ze względu na dzieci, ale przy totalnym ochłodzeniu relacji między małżonkami, może również wiązać się z pozostaniem w związku i podjęciem bezwzględnej walki, w której nie obowiązują żadne reguły. Jeżeli ktoś mnie pyta, czy sie przyznać do zdrady, nikomu nie mówię, co ma zrobić. Mogę zadać pytanie, jak wyobraża sobie konsekwencje. Ale jeżeli ktoś się bardzo upiera, że chce się przyznać, to wtedy uważam, że lepiej przygotować to z udziałem drugiej strony. To jest trudne doświadczenie. Niektóre pary sobie z tym nie poradzą, inne tak. Trzeba mieć rozeznanie. Oczywiście, jeśli ktoś chce to zrobić sam, ma taką możliwość.

 

 

To zależy od motywacji osoby i jej uwikłania w zdradę. Im bardziej ma ona charakter „incydentalny”, była jednorazowa, a osoba jest świadoma, że nie tędy droga, tym łatwiej można sobie z nią poradzić. Ale nie poradzi sobie sam ktoś, kto to zrobił i poczuł się „wyzwolony”, a wraca tylko z poczucia obowiązku. Dalej go będzie ciągnęło. Osoba taka często deklaruje żal z powodu tego, co zrobiła, ale nie żałuje tego, co przeżyła. Istnieje zjawisko „nienasycenia się romansem”, w którym realne rozstanie, pomimo tego, że zdrada wyszła na jaw, jest odraczane w czasie. Pozorne szukanie samotności, aby sobie teraz samemu wszystko jeszcze raz przemyśleć, też może być zwodnicze.

 

 

Zgadza się, ale bezpowrotnie pęka wyobrażenie o partnerze. Nie musi pęknąć relacja. Oczywiście, nie chodzi o to, aby takie wyobrażenia pękały, bo to jest doświadczenie bolesne. Kryzys nie musi być końcem – może być początkiem budowania dojrzalszego związku.