Ale co to ma wspólnego z Opus Dei, którego Raphael jest członkiem? Jaki jest związek między działaniami IFFD czy jej polskiej części, jaką jest Akademia Familijna, a działalnością Opus Dei? Pytanie takie pada nie tylko w tym konkretnym, stosunkowo mało znanym przypadku, ale też w innych, czasem budzących gorące dyskusje, sytuacjach.

 

W Warszawie, po lewej stronie Wisły, czyli w archidiecezji warszawskiej, znajduje się kilka ośrodków Dzieła. Po prawej stronie, w diecezji warszawsko-praskiej, od wielu lat funkcjonuje centrum konferencyjne i formacyjne „Dworek”, gdzie odbywają się między innymi trzydniowe rekolekcje. Nie raz i nie dwa słyszałem już wypowiedzi uczestników takich spotkań po ich powrocie do zwyczajnych zajęć: „W Dworku jest tak fajnie, że chciałbym w tym roku pojechać tam jeszcze raz”. Tymczasem organizatorzy delikatnie wskazują, że do Dworku wystarczy pojechać raz na rok. Rekolekcje nie są bowiem po to, by dobrze tam spędzić czas. Przemyślenia i postanowienia, które zostały tam powzięte,  należy starać się wcielać w życie codzienne, w tę naszą szarą codzienność, która – jak się okazuje ­– wcale taka szara być nie musi. Wręcz przeciwnie – może okazać się wręcz fascynująca w świetle, które odkrywamy właśnie dzięki środkom formacyjnym takim jak rekolekcje.

 

Dlatego błędem byłoby stwierdzenie, że Opus Dei znajduje się w Warszawie przy ulicy Górnośląskiej albo w centrum konferencyjnym i formacyjnym „Dworek”. Z duchowego punktu widzenia Dzieło Boże jest bowiem wszędzie tam, gdzie żyją i pracują ludzie, którzy korzystają z tej formacji.

 

Rapahel Pich nie przyjeżdżał do Warszawy po to, aby odwiedzić ośrodek na Górnośląskiej, choć go tam spotkałem, lecz by posuwać naprzód inicjatywę, którą podjął z górą czterdzieści lat temu. Nie można wykluczyć, a nawet można być pewnym, że myśląc o niej i wcielając ją w życie wiele godzin spędził przed tabernakulum w swojej parafii albo na rekolekcjach Opus Dei. Pewnie też rozmawiał o tym ze swoim kierownikiem duchowym. Ale w ostateczności podjął to działanie, ponieważ sam stwierdził, że jest ono potrzebne. W jakim celu? Z pewnością po to, aby pomóc rodzinom. Ale nie tylko dlatego.
Anna i Janusz Wardakowie mówią wprost: – Cała jego postawa i zachowanie pokazywały, że bardzo poważnie wziął sobie do serca własne powołanie do świętości. Po wyjeździe Rapahela zastanawiali się, czy nie zostawić jego pościeli jako relikwii.

 

 

Przeszło pięćdziesiąt lat temu w mieście Pampeluna w Hiszpanii powstał Uniwersytet Nawarry. Dziś jest to jedna z najlepszych uczelni w tym kraju. Jej częścią jest znajdująca się w Barcelonie, wspomniana już szkoła IESE uznana przez angielski tygodnik „Economist” za najlepszą szkołę biznesu na świecie. Uniwersytet szczyci się również wydziałem medycznym i kliniką, której pacjentami byli między innymi słynny kolarz Miguel Indurain oraz ojciec obecnego króla Hiszpanii.

 

Właśnie od wydziału medycznego rozpoczęła się historia tej szkoły. Założył go związany z Opus Dei znany lekarz Edward Ortiz de Landazuri. Pewnego dnia do Pampeluny przyjechał założyciel Opus Dei, ks. Josemaria Escriva, który  kiedyś poprosił  Landazuriego o pomoc przy organizacji uczelni. „Ojcze, dałeś mi za zadanie założenie uniwersytetu – oto on” – powiedział pełen dumy lekarz. Usłyszał wówczas odpowiedź ks. Josemaríi: „Nie miałeś zakładać uniwersytetu, ale miałeś się uświęcać zakładając uniwersytet”.

 

Wygląda na to, że Edward Ortiz de Landazuri wyciągnął wnioski z napomnienia, którego udzielił mu św. Josemaria. Ten zmarły w 1985 r. lekarz jest dziś oficjalnym kandydatem na ołtarze, 11 grudnia 1998 r. otwarto jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym. Jest więc prawdopodobne, że pewnego dnia usłyszymy o kolejnym błogosławionym, czyli szczęśliwym człowieku.

 

Oczywiście, szczęście w formie czystej można znaleźć dopiero po przekroczeniu progu życia i śmierci. Są jednak ludzie, którzy już tu na ziemi potrafią dać przedsmak nieba. Należał do nich także ks. Josemaria Escriva. Żyją jeszcze ludzie, którzy pamiętają spotkania z założycielem Opus Dei. Wśród nich jest także Raphael Pich. 
 – Także w czasie dużych spotkań potrafił  stworzyć prawdziwie rodzinną atmosferę – wspomina Pich. – Czuliśmy się wtedy bardzo dobrze. Nawet, jeśli siedziałeś wśród kilku tysięcy osób, czułeś, że on mówi właśnie do ciebie, że właśnie z tobą rozmawia. A to, co mówił, głęboko poruszało twoje serce.

 

Poruszyło też serce Raphaela i jego rodziny. Dziś wierzy on głęboko, że ci jego bliscy, którzy już zakończyli wędrówkę po ziemi, znajdują się w lepszym świecie.
– Moja żona zmarła w samym środku dnia – mówi. – Rano poszła na Mszę świętą, a potem do sklepu. Tam kupiła składniki na ciasto, ponieważ następnego dnia były moje urodziny. Potem zaczęła szyć. Mówiła właśnie Anioł Pański. Dokończyła tę modlitwę w niebie. Miała wylew krwi do mózgu.
Nie zapomnę łagodnego uśmiechu Rapahela, kiedy mówił te słowa. Było to wymowniejsze niż wiele traktatów teologicznych.