Wzór wierności

Święty Józef jest - po Najświętszej Maryi Pannie - największym świętym w Kościele. Ewangelia nazywa go człowiekiem sprawiedliwym (por. Mt 1,19), czyli prawym, pobożnym. Józefowa sprawiedliwość promieniowała bogactwem innych wielkich cnót. Kościół nazywa Józefa świętym najwierniejszym (Litania). Wierność zaś polega na wypełnianiu obietnicy, na zgodności słów z czynami (św. Tomasz z Akwinu). Wiąże się ona ściśle z wiarą, miłością i własnym powołaniem.

Stróż Zbawiciela świata

Opatrzność Boża stawia przed nami wspaniały przykład wierności. Mówi ona: Idźcie wszyscy do Józefa, bo to pierwszy apostoł, pierwszy ewangelista, pierwszy obrońca Zbawiciela. Uczcie się od niego, co to znaczy być wiernym. Św. Józef był przeniknięty wiernością w całej swej osobowości. Bóg wybrał go do niezwykle wzniosłego powołania, a przeto przygotował go i wyposażył w dary, które czyniły go zdolnym do wypełnienia powierzonej mu misji.

Wierność to dar fundamentalny. Dzięki niej św. Józef mógł wypełnić Boże plany i własne zobowiązania. Bóg chciał, aby duchowy ojciec i stróż Zbawiciela świata był godny zaufania. By kierował się zawsze prawdą, miłością i wytrwałością. Kiedy Bóg przedstawił Józefowi we śnie jego powołanie, on uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją małżonkę do siebie (Mt 1,24). Odpowiedź wspaniałomyślna, wyrażona nie słowem, ale czynem. To było najczystsze posłuszeństwo wiary (Rz 1,5). Przez to posłuszeństwo św. Józef stał się powiernikiem tajemnicy samego Boga (Jan Paweł II). Józef zrozumiał, że Najwyższy przekazał mu służbę duchowego ojcostwa wobec Mesjasza. Odtąd jego życie miało być służbą wobec Jezusa i Jego Matki. Wierne serce Józefa mówiło: Temu powołaniu i tej Rodzinie masz być oddany do końca. To będzie twoje miejsce w tajemnicy Wcielenia i w dziele Odkupienia świata.

Fundament wierności

Józef znał historię swego narodu. Wiedział, że istotą przymierza Boga z Narodem Wybranym ma być wzajemna wierność. Bóg - ze swej strony - był i pozostaje zawsze wierny. Jednakże Naród Wybrany często grzeszył niewiernością. Józef bolał nad nią i sam pragnął pozostać wiernym Bogu z całego serca, we wszystkich Bożych prawach i życzeniach. W wiernej duszy Józefa Bóg odnalazł wreszcie to, czego szukał u ludzi. Zaufał temu prostemu człowiekowi. Powierzył mu Najświętszą Rodzinę z Nazaretu. Dał mu władzę ojcowską nad Mesjaszem i nad Jego Matką. Najpiękniejsze osoby na świecie zostały powierzone wiernej straży św. Józefa (modlitwa mszalna).

Już tu Bóg nadał nowy kierunek całej ludzkości. Niewierność Izraela miała być wkrótce zastąpiona przez wierność Kościoła (J. Galot). Dom w Nazarecie, zarządzany przez Józefa, stał się zalążkiem rodzącego się Kościoła, którego wierności nic nie naruszy.

Wierna miłość

Życie św. Józefa było niejako utkane z wiernej miłości. On doświadczał miłości i odpowiadał na miłość. Piękne były narodziny jego miłości dla Maryi i Jezusa, a jeszcze piękniejsze było wierne trwanie przy tej miłości. Wierność wobec Maryi i Jezusa wypływała z wierności wobec Boga. Miłość do Boga była podstawą, fundamentem duszy Józefa. Przyjmował on bowiem całkowicie wolę Bożą w każdej sytuacji swego życia. W konsekwencji Józef był wierny Maryi i szanował osobistą tajemnicę swej Oblubienicy.

Pozostał wierny Jezusowi: miłował Go po ojcowsku, poświęcał się dla Niego bez miary, kierował się tylko Jego dobrem. Całe życie rodzinne Domu Nazaretańskiego cechowała nadzwyczajna wierność i miłość. Opiekun tego Domu, czyli św. Józef, był mistrzem codzienności. Prowadził życie proste i zwyczajne, nacechowane wiernością w rzeczach wielkich i małych.

To życie nie było nudne czy monotonne. Wierność Józefa była bowiem intensywnym życiem miłości, która nieustannie się odnawiała. Miłość się nie męczy.

ks. Józef Bakalarz TChr