Józefa Kalinowskiego nie opuszczał głos wewnętrzny o wstąpieniu do stanu duchownego. Początkowo zamierzał wstąpić do Zakonu Kapucynów, jednak Bóg chciał inaczej zsyłając mu dzięki Guciowi kontakt z Siostrą Marią Ksawerą od Jezusa karmelitanką bosą, dawną księżną Czartoryską, ciotką Gucia. Ona to w modlitwach i rozmowach zabiegała o powołanie Kalinowskiego widząc w nim odnowiciela polskiego karmelu. Kluczem do niespokojnej duszy profesora okazało się przesądnie w momencie wahania karteczki ze słowami św. Teresy Avila
„Nie trwóż się, nie drżyj,
Wśród życia dróg,
Tu wszystko przemija,
Trwa Tylko Bóg !
Cierpliwość przetrwa dni ziemskich znój
Kto Boga posiadł, ma szczęścia zdrój:
Bóg sam wystarcza”.
Po znalezieniu następcy na wychowawcę Gucia w połowie 1877 roku żegna się z wychowankiem w Havrze, a jego ojcem w Paryżu i wyjeżdża do karmelu w Austrii.

 

 

Najpierw udaje się do Linzu, gdzie znajdowała się siedziba prowincjała karmelitów bosych w Austrii. Następnie odbywa nowicjat w Grazu, potem już jako brat Rafał od św. Józefa kontynuuje naukę w Linzu. W okresie kształtowania się w Kalinowskim zakonnika towarzyszą mu osobiste tragedie związane ze śmiercią najbliższych. Następnie zostaje przeniesiony do Raab (Györ) na Węgrzech, gdzie studiuje filozofię i teologię oraz w 1881 roku składa uroczyste śluby zakonne. Tego samego roku udaje się do klasztoru w Czernej, a początkiem w roku 1882 otrzymuje z rąk bpa Albina Dunajewskiego święcenia kapłańskie w klasztornym kościele karmelitów bosych.

 

 

Życie zakonne nie było łatwe, jednak musimy pamiętać, że było celem i drogą Kalinowskiego, do której był przygotowywany przez wiele lat. Był człowiekiem dojrzałym wiekiem, ale także religijnie, dlatego jego doświadczenie od razu w wykorzystano w życiu klasztoru i w pracy duszpasterskiej. Najpierw został mianowany pomocnikiem magistra nowicjuszów, a niedługo potem przeorem Klasztoru w Czernej, który „liczył wówczas 8 ojców [w tym 4 obcokrajowców], 3 nowicjuszów kleryków oraz 6 braci laików i dwóch kandydatów na braci”. Odnowa życia zakonnego spowodowała ożywienie duszpasterstwa, a klasztor zaczął przyciągać mieszkańców okolicy oraz pobliskiego Śląska. Zajął się inwestycjami i remontami koniecznym i dla utrzymania klasztoru, warunków do posługi czy pustelni. Ponadto karmelici z Czernej wspomagali w duszpasterstwie sąsiednie parafie. Sam Ojciec Rafał dużą wagę poświęcał karmelitankom bosym w Krakowie, których był ich spowiednikiem, na jego barkach spoczywała również fundacją ich nowych klasztorów w Przemyślu (1884) i we Lwowie (1888). Wspomagał prace prowincjałów i generałów, a w latach 1885-1888 był czwartym definitorem prowincjalnym, został również ponownie wybrany przeorem Klasztoru w Czernej (1888 r.).

 

Odnowa Karmelu w Polsce nie mogła odbyć się bez braku dobrych powołań do życia zakonnego. Aby temu zaradzić podjęto decyzję założenia niższego seminarium w Wadowicach (1892) (przełożonym został mianowany o. Rafał), które stało się z czasem głównym źródłem powołań do Zakonu Karmelitów Bosych na ziemiach polskich.

 

W 1894 roku Ojca Kalinowskiego ponownie wybrano przeorem w Czernej. Z relacji świadków wiemy, że jako przełożony był przykładem gorliwego wypełniania obowiązków życia zakonnego, skupienia na modlitwie, doskonałości przeżywania dnia i pragnienie zjednoczenia się z Bogiem. Przez lata posługi zasłynął jako wspaniały spowiednik i przewodnik duchowy toteż czas wypełniała mu posługa w konfesjonale w Czernej oraz w obu klasztorach krakowskich karmelitanek bosych. Osoby, które stykały się z nim zwłaszcza w konfesjonale, ulegały jego dobroci ponieważ nigdy proszony o pomoc nie odmawiał. „Chętnie spowiadał i nie żałował czasu dla swoich penitentów, których jednakowo traktował. Jako spowiednik był roztropnie łaskawy. W konfesjonale spędzał wiele godzin, również w czasie choroby. Sam będąc bardzo delikatnego sumienia, potrafił przywrócić pokój skrupulantom. Wierni doceniali wartość jego kierownictwa duchowego, stąd licznie przychodzili do jego konfesjonału.”

 

Po kilu latach ponownie został przełożonym domu w Wadowicach, gdzie realizował budowę kościoła i klasztoru. Od podwładnych wymagał karności, jednak w rządzeniu klasztorem kierował się sprawiedliwością i miłością bo ona była dla niego dewizą życia z Bogiem. Dal siebie nie miał nigdy żadnych przywilejów i ulg w wypełnianiu codziennych obowiązków zakonnika i przełożonego, umartwiał się surowej niż cały klasztor. Szczególną troską otaczał chorych i chętnie ich odwiedzał.

 

Ponieważ jego zdrowie było coraz słabsze, łatwo się przeziębiał i nie mógł realizować w pełni kierowania budową, po roku zrzekł się urzędu i wrócił do Czernej. W 1899 roku został mianowany wikariuszem prowincjalnym klasztorów karmelitanek bosych w Galicji, a w 1900 roku był obecny na kapitule prowincjalnej w Linzu, stan jego zdrowia się pogarsza. Następne lata poświęcił przede wszystkim karmelitankom bosym. W roku 1906 został przeorem w Wadowicach.

 

 

W grudniu obłożnie zachorował, nastąpiła pewna poprawa zdrowia, jednak w sierpniu przyszedł ostry nawrót choroby. Zmarł 15 listopada, został pogrzebany w Czernej. Został beatyfikowany w 1983 roku, a kanonizowany 1991 roku w Rzymie przez Jana Pawła II. W 2007 roku Senat RP podjął uchwałę w sprawie uznania św. ojca Rafała Józefa Kalinowskiego za wzór patrioty, oficera, inżyniera, wychowawcy i kapłana – zakonnika.

 

Życia Świętego Rafała Kalinowskiego nie sposób opisać, ponieważ towarzyszyła mu w tej ziemskiej drodze walka duchowe i przeżycia, które są niemożliwe do ujęcia w klasycznej biografii.
Jak mawiał był „własnością innych”.

 

 

Źródła i pochodzenie cytatów :
http://pl.wikipedia.org/wiki/Rafa%C5%82_Kalinowski
„Niespokojne serce” Sykstus Adamczyk OCD, Wydawnictwo Karmelitów Bosych 2007
Dwumiesięcznik „Głos Karmelu” - roczniki 2007
www.karmel.pl
www.karmelczerna.pl