Słowo, które nawraca wolę
 

Słowo ma wpływ na nasz umysł, serce, ale także na naszą wolę – bez naruszania jej wolności. Przyjmując z wiarą Słowo (np. przez czytanie i medytację) jesteśmy oddani w moc Słowa, które daje życie. Jest to przecież to samo Słowo, które nas stworzyło i nieustannie stwarza – wraca nam Boże życie. Duch Święty, który tchnie w nas poprzez Słowo, nie tylko oświeca nasz umysł i porusza serce, abyśmy mogli zobaczyć prawdę o naszym grzechu. On także ma moc uwolnienia nas od grzechu, od chaosu, który sprawia w nas grzech. Ma moc stworzenia w nas nowego porządku. Jest to przecież ten sam Duch, który unosił się nad pierwotnym chaosem i bezładem świata i który nadał mu pełną harmonię i piękno. Tylko On sprawia przez słowo, że świat istnieje nadal i nie wraca do swego pierwotnego chaosu. Ilekroć więc czytamy i medytujemy z wiarą Jego Słowo, ono nas porusza, ale także „nawraca” z nieładu życia do ładu. Ma moc oczyszczania i porządkowania naszej wolności. 
 

Henri de Lubac SJ w swojej książce: „Słowo Boga w historii człowieka”, daje głęboki komentarz do tej podwójnej mocy słowa. Mówi, że „serce” słyszącego Słowo pod działaniem Ducha jest najpierw poruszane, a następnie „nawrócone”. Te dwa słowa: „serce” (kardia) i „nawrócenie” (metanoia) mają w Biblii głęboki sens. Słowo porusza serce – to znaczy porusza to, co jest w nas siedliskiem myśli, mądrości miłości, porusza najgłębszą treść naszej osoby, najintymniejszą jej cząstkę, samą podstawę naszej tożsamości. Dzięki temu, bez naruszania naszej wolności, potrafi wywołać w nas nawrócenie – to znaczy radykalną zmianę, wstrząs, potrafi przemienić radykalnie nasze myśli i zachowania. Potrafi zrodzić w nas wiarę i uczynić z nas nowego człowieka. Jeśli zaś potrafimy trwać w tym Słowie, jeśli pozostanie w naszym sercu, będzie podtrzymywało naszą wolę w postawie nieustannego nawrócenia – to znaczy odwrócenia się od grzechu. Jak wyznaje Psalmista: „W sercu swoim zachowuję Twe słowa, aby nie zgrzeszyć przeciw Tobie” (Ps 119, 11).

Trzy uwagi dotyczące rozważania o grzechu
 

Ilekroć wchodzimy w rozważanie nad doświadczeniem grzechu w świetle Słowa Bożego, konieczne jest przypomnienie trzech chrześcijańskich przesłanek dotyczących prawdy o grzechu. Są to przesłanki, które daje nam Słowo Boże. Powinniśmy o nich pamiętać w czasie naszych rozważań. Pomogą nam podejść w sposób właściwy do rozważań nad doświadczeniem grzechu i przebaczenia.

Grzech nie stanowi centrum chrześcijańskiego przesłania
 

Nie jest głównym tematem przesłania Ewangelii. Sercem Ewangelii, a więc sercem Dobrej Nowiny, którą głosi Jezus Chrystus, jest Bóg Ojciec, który tak umiłował świat, że Syna swojego Jednorodzonego dał, aby go zbawił (por. J, 3,20). Podobnie jak w przypowieści o synu marnotrawnym, który ciężko grzeszy opuszczając Ojca – nie grzech dziecka jest głównym tematem opowiadania Jezusa, ale Ojciec, który go oczekuje, przyjmuje z miłosierdziem i wyprawia ucztę dla już nawróconego. Centralnym tematem Dobrej Nowiny jest więc miłość Ojca – oczekująca, przebaczająca i zbawiająca, Jego Królestwo – Królestwo Miłosierdzia, Pokoju i Radości. Taki jest też język przepowiadania Jezusa. Treścią Jego przepowiadania jest radość płynąca z wielkiej miłości Ojca: „To wam powiedziałem, aby radość moja w Was była i aby radość wasza była pełna” (J 15, 11).
 

Boża miłość jest większa od największego grzechu
 

Jezus, głosząc Dobrą Nowinę, nie przemilcza prawdy o grzechu człowieka. Spotykając się z człowiekiem wskazuje na jego grzech. Jego sposób mówienia o ludzkim grzechu jest bardzo prosty, czytelny i jednoznaczny. Mówi jednak o grzechu bez pogrążania człowieka w grzechu. Kobiecie przy studni Jakubowej, zwraca uwagę, że miała wielu mężów. Apostołom wytyka brak wiary, Piotrowi przepowiada zdradę. Równocześnie jednak objawia swoją moc, która zdolna jest uwolnić człowieka z każdego grzechu. Jezus jest zdolny zabrać z serca grzech, odpuścić go. Paralitykowi powie: „Twoje grzechy są ci odpuszczone”. Jawnogrzesznicy: „I ja cię nie potępiam”. Na popełniającego zaprzaństwo Piotra spojrzy z miłością. Przepowiadając prawdę o grzechu Jezus jeszcze bardziej objawia miłość i miłosierdzie Boga. Objawia moc Bożej miłości. Objawia, że Bóg jest „większy” od największego grzechu. Jest zdolny pokonać każdy grzech w świecie. Jezus, który z nieustraszoną mocą walczył z mocami ciemności, mówi do nas: „Ufajcie jam zwyciężył świat”. Pamięć o tym jest nam potrzebna zwłaszcza wtedy, gdy przygniata nas poczucie bezradności pośród zdruzgotanego grzechem świata, a także wtedy, gdy zdruzgotani naszym grzechem tracimy nadzieję na wyzwolenie się z niego, gdy oskarża nas nasze wnętrze. Jan, który osobiście słuchał i wpatrywał się w nauczającego Jezusa, napisze potem w Pierwszym Liście, że nawet gdy nas serce oskarża, to przecież trzeba pamiętać, że „Bóg jest większy od naszego serca” (1 J 3,20). Świat zdruzgotany grzechem i nasze serce obciążone i zranione grzechem ogarnięte są mocą i miłością Boga, który posłał Syna nie po to, aby świat został przez Niego potępiony lecz, aby go zbawić.
 

Nie lekceważyć powagi grzechu
 

Trzeba równocześnie pamiętać o trzeciej przesłance: nie wolno nam ignorować lub lekceważyć siły i złości grzechu. Tymczasem wydaje się, że żyjemy w świecie, który jak nigdy dotąd ignoruje powagę grzechu. Co więcej, dzisiejszy świat bawi się grzechem, śpiewa o grzechu, a nawet chwali się grzechem. Próbuje się malować romantyczny obraz grzechu, tak aby był bardziej atrakcyjny od dobra. Redukowane jest właściwe pojęcie grzechu. Zamazuje się różnicę między dobrem a złem; w skrajnych przypadkach (wcale nie rzadkich) aż do całkowitego zrelatywizowania pojęcia dobra i grzechu: „To jest dobre, co mi się podoba, to jest złe, na co nie mam ochoty.” Mówienie o grzechu uważa się też za niezdrowe, ponieważ wzbudza to frustracje, niepotrzebne poczucie winy i nerwice. Tymczasem jesteśmy świadkami zjawiska całkowicie odwrotnego. Im bardziej człowiek próbuje wyciszyć zagadnienie grzechu, ignorować jego powagę, czy wręcz zachwalać go, tym bardziej nasilają się w nim frustracje, nerwice, depresje i lęki. Jak wielka jest powaga grzechu, jego złość i szpetota świadczy zbawcza misja Jezusa na ziemi. Obraz Chrystusa na krzyżu, Sługi Jahwe tak oszpeconego i sponiewieranego, poranionego i zabitego, przypomina najbardziej o tym, jak wielka może być złość grzechu i jak dramatyczne mogą być jego następstwa. Jezus w Ewangelii niejednokrotnie z całą mocą pokazuje grzech i jego plugawe skutki. Nieraz przy tym podnosi głos, gniewa się i uderza słowem w sam brud grzechu. Nie potępia człowieka, lecz potępia grzech. Jeśli człowiek wybiera życie w grzechu, który nigdy nie ma uznania w oczach Boga, ten tym samym wybiera odrzucenie. Do faryzeuszów nie waha się powiedzieć, że są grobami pobielanymi, na zewnątrz pięknymi, ale w środku pełnymi trupich kości i plugastwa. 
 

Mocne słowa Jezusa uczą nas poważnego traktowania powagi grzechu. Trzeba pytać siebie o swój rzeczywisty stosunek do grzechu. Czy rzeczywiście brzydzę się grzechem? Czy mnie zawstydza? Czy na dnie serca nie żywię ukrytego podziwu dla jakiegoś grzechu?

 

 

fot. James_Valma, Leo