Istotnym elementem działania jest umiejętność wysłuchania i w razie potrzeby skierowani takiego człowieka do psychologa lub osoby kompetentnej, by tam uzyskał stosowną pomoc.

 

Najważniejszym jednak działaniem jest profilaktyka, która winna przede wszystkim dokonywać się na poziomie rodzinnego domu. Rodzice bowiem są pierwszymi, którzy poprzez swoją miłość i akceptację, pokazują młodemu człowiekowi jego wartość i sens życia dla innych. Stąd też w domu rodzinnym ważne są następujące zasady:

– akceptacja dziecka;

– okazywanie miłości, czułości i zrozumienia, nawet gdy dziecko nie spełnia pokładanych w nim oczekiwań;

– wymaganie od dziecka realnych rzeczy, zgodnie z jego możliwościami;

– dziecko ma własną drogę i własne powołanie – nie można w nim zaspokajać swych własnych niespełnionych marzeń;

– bycie z dzieckiem w trudnościach i wspólne poszukiwanie różnych rozwiązań problemów;

– nie wolno niszczyć dziecięcych przyjaźni;

– uczyć dziecko realnego świata ludzi dobrych i złych;

– szanować uczucia dziecka do rodziców (ojca czy matki), nawet gdy między nimi istnieje konflikt [32].
 

Zachowywanie tych zasad w rodzinie pozwoli uniknąć wielu wewnętrznych konfliktów, które potem człowiek może przeżywać w dorosłym życiu, których tragicznym owocem może być samobójstwo.

 

Najczęściej spotykanym miejscem, gdzie kapłan dowiaduje się o samobójczych tendencjach człowieka jest konfesjonał. Coraz bowiem częściej penitenci wyznają wśród wielu innych grzechów, także problem myśli samobójczych, które tłoczą się w ich umyśle. Zasadnym zatem jawi się pytanie o reakcje kapłana-spowiednika na takie wyznanie. Z powyższych analiz wynika, że nie można przejść nad tym faktem do porządku dziennego i potraktować ten problem podobnie, jak wiele innych myśli, które przewijają się przez umysł człowieka. Oczywiście należy zdać sobie sprawę, że większość kapłanów nie jest przygotowana do bezpośredniej pomocy człowiekowi noszącemu się z zamiarem popełnienia samobójstwa, jednak to, co leży w zakresie możliwości spowiednika, winno być przez niego w pełni wykorzystane.

 

Do takich możliwości z pewnością należą:

– zainteresowanie się źródłem samych myśli – postawienie konkretnego pytania o ich przyczynę, pozwoli na szybkie zorientowanie się w problemie człowieka. Przyczyną tego rodzaju myśli mogą być kłopoty rodzinne, ekonomiczno-zawodowe, uczuciowe czy natury psychicznej. W zależności od źródeł powstawania tego rodzaju myśli, można podjąć dalsze działania;

– częstotliwość i okoliczności – warto zorjętować się, z jaką częstotliwością pojawiają się tego rodzaju myśli i pragnienia oraz, jakie okoliczności egzystencjalne temu towarzyszą. Wiedza o tych faktach pozwoli na określenie stopnia zaawansowania kryzysu;

– umówienie się na spotkanie poza konfesjonałem – spotkanie takie jest wyrazem zainteresowania, którego najbardziej oczekuje człowiek borykający się z myślami samobójczymi;

– zdolność słuchania – zdesperowana osoba potrzebuje wysłuchania i zrozumienia. Na ogół nie pragnie moralizatorstwa i wykładu o świętości i nienaruszalności życia ludzkiego, lecz oczekuje znaku miłości i zrozumienia;

– dobrze jest, gdy kapłan posiada wykaz ośrodków interwencji kryzysowej czy katolickich psychologów, do których mógłby skierować taką osobę, by tam została jej udzielona fachowa pomoc.
 

Właściwa reakcją na problem samobójstwa, myśli samobójcze czy zamiar jego popełnienia daje duże prawdopodobieństwo uratowania czyjegoś życia, zaradzenia jego problemom lub przynajmniej okazania mu serca i życzliwości, których być może nie zaznał w swoim środowisku.

 

 

*  *  *

 

Samobójstwo zawsze było postrzegana jako kryzys miłości człowieka do człowieka. Codzienny dar z siebie, bycie „dla” i „z” drugim człowiekiem, uświadomi mu sens i wartość życia. Każdy chce być potrzebny i akceptowany przez innych. Stąd tak wielka potrzeba rozumienia i miłości, które są w stanie rozwiązać wiele konfliktów i problemów oraz wyprowadzić człowieka z różnych kryzysów.