Kiedy spojrzymy na karty Pisma Świętego zobaczymy, że ludzie wybrani przez Boga do szczególnych zadań nie obeszli się bez doświadczenia pustyni. To na pustyni Bóg ukazuje się Mojżeszowi i wzywa go do wielkiej misji wyprowadzenia z niewoli narodu izraelskiego. Prorok Eliasz otrzymuje do Boga zadanie na pustyni, w powiewie wiatru, w ciszy serca i na modlitwie. Święty Paweł na pustyni zostaje nawrócony a następnie otrzymuje objawienie tajemnicy Jezusa Chrystusa. Tylko tam, gdzie człowiek pozostaje sam na sam z Bogiem, wolny od zgiełku świata słyszy Boży głos.

 

Pustynia to dla czÅ‚owieka doÅ›wiadczenie Boga; to możliwość pogÅ‚Ä™bienia poznania Boga i poznania siebie. DoÅ›wiadczenie pustyni sprawia, że speÅ‚nia siÄ™ modlitwa Å›w. Augustyna: „Panie daj bym poznaÅ‚ Ciebie i poznaÅ‚ siebie”. JeÅ›li tak pojmujemy pustyniÄ™, nie może być ona dla nas miejscem w sensie geograficznym. W naszym życiu mogÄ… siÄ™ pojawiać elementy pustyni. MogÄ… pojawić siÄ™ burze piaskowe, a wiec burze naszych trudnych sytuacji, problemów; burze cierpienia, choroby czy Å›mierci kogoÅ› bliskiego. Ponadto na pustyni nie widać nic innego poza piaskiem, spalonym sÅ‚oÅ„cem. I tak może być w naszym życiu, szczególnie tam, gdzie spotykamy siÄ™ z oschÅ‚oÅ›ciÄ… traktowania przez innych, oschÅ‚oÅ›ciÄ… naszej wiary, czy modlitwy. To wszystko jest pustynia. I wszÄ™dzie tam możemy znaleźć Jezusa. Bo nie ma takiej sytuacji, której by nie znaÅ‚ Chrystus, której by nie doÅ›wiadczyÅ‚. Wtedy wiÄ™c, kiedy jest ciężko, kiedy jest trudna sytuacja w domu, w pracy, w szkole, kiedy to wszystko nas przygniata, w tym wszystkim jest Jezus, aby nas umocnić i pokazać, że to wszystko da siÄ™ przetrzymać – ale z Nim.

 

Kościół na początku Wielkiego Postu wyprowadza nas wraz z Jezusem na pustynię. Ukazuje, że naśladowanie Chrystusa, to także przeżycie atmosfery pustyni. Dlaczego? Dlatego, że tylko pustynia pokazuje nam całą prawdę o człowieku i o nas samych. Któż z nas może powiedzieć, że zna siebie, swoje reakcje, ze wszystkim da sobie sam radę? Na pustyni człowiek doświadcza, że potrzebuje pomocy i to samego Boga, ponieważ pustynia jest dla niego czymś obcym. Czuje się na niej niepewnie i pełen lęku. Potrzebuje oparcia i tym oparciem jest Bóg. Pustynia zatem to nic innego jak akt wiary i ufności względem Boga.

 

Piękną ilustracją pustyni niech będą słowa znanego teologa prawosławnego z XX wieku Pawła Jewdokimowa:
„Onegdaj asceza Ojców nakazywaÅ‚a wyczerpujÄ…ce wyrzeczenia. Dzisiaj sposób walki jest inny. CzÅ‚owiekowi nie potrzeba wÅ‚osiennicy, Å‚aÅ„cuchów i biczowania, bo ich znaczenia by nie zrozumiaÅ‚. Umartwienie naszych czasów polega na wyzwoleniu siÄ™ od potrzeby Å›rodków odurzajÄ…cych: poÅ›piechu, haÅ‚asu, narkotyków, alkoholu, rozkoszy. Pustynia wielkopostna bÄ™dzie polegaÅ‚a na twórczym wypoczynku, spokoju i milczeniu, w których czÅ‚owiek odzyskuje umiejÄ™tność skoncentrowania siÄ™ na modlitwie i kontemplacji, choćby poÅ›ród zgieÅ‚ku Å›wiata, w metrze, w tÅ‚umie, na skrzyżowaniach miejskich. Jednak bardziej od wszystkiego ważne jest, by wewnÄ™trzna pustynia polegaÅ‚a na dostrzeżeniu obecnoÅ›ci innych, przyjaciół. Pustynia wtedy bÄ™dzie daleka od umartwienia podjÄ™tego dla samego siebie, ale stanie siÄ™ radosnym odrzuceniem tego, co niekonieczne, bÄ™dzie dzieleniem siÄ™ z ubogimi, bÄ™dzie pogodnym spokojem sumienia”.