Królestwo Boże jest dziełem samego Boga. Przyszło w sposób niedostrzegalny. Tak jak nikt nie potrafi dostrzec jak kiełkuje, wzrasta i owoc przynosi ziarno rzucone w ziemię, tak nikt nie może dostrzec pierwszych początków Królestwa. Prorocy w Starym Testamencie zapowiadali to Królestwo i ukazywali je w obrazie Boga jako króla i narodu wybranego, który należał do Królestwa Bożego. Chrystus sprawił, że ta symboliczna rzeczywistość stała się widzialna i dostrzegalna. Wraz z nastaniem tego Królestwa kończy się panowanie szatana, grzechu i śmierci, a rozpoczyna się era panowania miłości.

 

Naród izraelski oczekiwaÅ‚ przyjÅ›cia tego Królestwa. Jednak wedÅ‚ug nich miaÅ‚o ono opanować caÅ‚Ä… ziemiÄ™, a Izrael przez to miaÅ‚ siÄ™ stać potężnym mocarstwem. Tymczasem Chrystus mówi, że jest to inne Królestwo – ukryte, ciche i na pewno nie ziemskie. Temu Królestwu należy zaufać i trzeba stać siÄ™ jego obywatelem. Należeć do tego Królestwa, to znaczy należeć do Chrystusa, chcieć tego co On chciaÅ‚, czynić to, co On czyniÅ‚ i kochać to, co On ukochaÅ‚.

 

Podobnie jak powstanie Królestwa jest w rÄ™ku Boga, tak samo i jego rozwój. Chrystus porównuje je do ziarnka gorczycy. Ziarnko to jest maleÅ„kie, ale z niego wyrasta olbrzymie drzewo, które siÄ™ga wysokoÅ›ci 4 – 5 m. Ma rozÅ‚ożyste konary i wielkie liÅ›cie. Udziela schronienia i mieszkania ludziom i ptakom niebieskim.

 

Tak i Królestwo Boże powstaÅ‚o ze skromnych poczÄ…tków, a dziÅ› „swoimi konarami” obejmuje caÅ‚y Å›wiat. Warunkiem zaistnienia Królestwa Bożego i jego rozwoju jest gÅ‚oszenie SÅ‚owa Bożego, czyli Ewangelii Królestwa. Dlatego też Chrystus Pan wzywa nas, abyÅ›my na swój sposób i swoje możliwoÅ›ci byli apostoÅ‚ami tego Królestwa. Każdy z nas ma być gotowy do ponoszenia trudów, ofiar i wyrzeczeÅ„. Czasami trzeba coÅ› stracić, aby jeszcze wiÄ™cej zyskać, jak powiedziaÅ‚ Jezus: „JeÅ›li ziarno pszeniczne wrzucone w ziemiÄ™ nieobumrze, samo zostaje, a jeÅ›li obumrze wiele owocu przyniesie” (J 12,24).

 

Od chwili naszego chrztu jesteśmy członkami tego Królestwa, ale także i jego współwłaścicielami. A więc i odpowiedzialnymi za losy tego Królestwa. Co więc czynię dla niego? Czy pomagam w jego rozwoju? Do dobrego i owocnego spełniania naszych zadań musimy uzbroić się w dwie cnoty: wielką nadzieję i gorąca wiarę. Apostołowie uzbrojeni w te cnoty kładli za wzorem Chrystusa wielkie fundamenty pod to Królestwo. I położyli je mocno skoro do dziś to Królestwo trwa i rozwija się.

 

Uczestnicząc we Mszy św. prośmy Chrystusa o cnotę ufności i wiary, abyśmy jako dzieci tego Królestwa nie przynieśli mu wstydu, ale byśmy przyczyniali się wciąż do jego rozwoju w świecie.