Autor: Bogna (---.chello.pl)
Data: 2005-12-05 03:47
Wkleję Ci dzisiejsze (05.12.o5r) czytania i sam czytając przemyśl je. Czyż nie znajdujesz w nich tyle radości i wewnętrznego pokoju ile na dzis potrzebujesz? Zauważ tylko ile dobrego zrobili ludzie, którzy przynieśli na łozu chorego, aby Jezus go uzdrowił. Nie dali za wygraną, kiedy nie udało im się normalną drogą dotrzeć do Niego, uparcie szukali, więc tej własciwej. Nie wahali sie nawet rozebrać kawałka dachu, żeby tylko ten cudowny Lekarz - Jezus go wyleczył. I Jezus pochwalił ich wiarę i odpuscił wszystkie grzechy paralitykowi. No i proszę jaka wielka radość zapanowała w całej wspólnocie. Myślę, że mogłaby udzielić się ona i Tobie. Bo miłość i ufność przyjaciół uratowała chorego na duszy i ciele od wiecznego potępienia. A podejrzliwość i pycha faryzejska nie przynosi owoców i napawa smutkiem. Warto więc brac przykład z dobrych uczynków. I spójrz jeszcze na tekst proroka Izajasza. Ile zdrowej radości przysparza zbolałej duszy? Zachęca do odrzucenia wszelkich lęków, 'dodaje odwagi', 'przejrzą oczy niewidomych', moze i twoje oczy ujrzą przychodzącego juz niedługo Zbawcę? 'Uszy głuchych sie otworzą' - Czy takie zapewnienia nie dają nadziei nalepsze jutro? Poczytaj, przemysl. Troszke Ci podpowiedziałam. Pozdrawiam serdecznie, szczęść Boże.
A oto te dzisiejsze czytania:
"Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skacząc i wykrzykując z uciechy. Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Saronu. Oni zobaczą chwałę Pana, wspaniałość naszego Boga. Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie małodusznym: Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto - pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by zbawić was. Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie. Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony kraj w krynice wód; badyle w kryjówkach, gdzie legały szakale na trzcinę z sitowiem. Będzie tam droga czysta, którą nazwą Drogą Świętą. Nie przejdzie nią nieczysty, gdy odbywa podróż, i głupi nie będą się tam wałęsać. Nie będzie tam lwa, ni zwierz najdzikszy nie wstąpi na nią ani się tam znajdzie, ale tamtędy pójdą wyzwoleni. Odkupieni przez Pana powrócą, przybędą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na twarzach: osiągną radość i szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie" (Iz 35,1-10).
"REFREN: Oto Bóg przyjdzie, ażeby nas zbawić
Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg:
Oto ogłasza pokój ludowi i świętym swoim.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie dla tych,
którzy się Go boją,
i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Spotkają się ze sobą łaska i wierność,
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed Nim kroczyć będzie sprawiedliwość,
a śladami Jego kroków zbawienie"(Ps 85,9-14).
Oto przyjdzie Król, Pan ziemi, i zdejmie z nas jarzmo niewoli.
"Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go przynieść, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga? Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj" (Łk 5,17-26).
|
|
