Autor: Aneta (---.internetdsl.tpnet.pl)
Data: 2007-11-16 16:46
Witam.
Jestem z moim chłopakiem 2 lata, mam 20 lat. W ciągu tych dwóch lat bywało między nami różnie, lepiej, gorzej. Od początku mamy problemy z czystością przedmałżeńską, walczymy z tym, ciągle nie godzimy się na ten stan, próbujemy skończyć z grzechem. Na pewien czas udaje się, ale szybko poddajemy sie pokusie. Z drugiej strony dopiero ten grzech sprawił, że nawróciłam się. Do tej pory byłam takim 'niedzielnym katolikiem', nie miałam osobistej więzi z Bogiem. Tamtego roku, w czerwcu mój chłopak wyjechał na półtora miesiąca do Anglii, wtedy uświadomiłam sobie, że źle robię, jak daleko jestem od Boga. Wtedy zaczęłam traktować Boga osobowo, jako Kogoś mi bliskiego, Ojca, wtedy podjęłam decyzję, że chcę zmienić moje życie, moją relację w związku, skończyć z grzechem. Minęło od tego czasu prawie półtora roku, a nam ciągle się nie udało. Ale próbujemy, nie rezygnujemy z walki. I przede wszystkim odnalazłam Boga, jest dla mnie najważniejszy i wiem po co i jak żyć, wiem, że na Nim warto budować fundament życia, nie na sobie czy drugim człowieku.
Do pewnego czasu byłam pewna, że chcę wyjść za mąż za mojego chłopaka, on też chce ożenić się ze mną, rozmawiamy często o przyszłości, myślimy o tym, jak będzie po ślubie. I mój problem tkwi w tym, że straciłam tę pewność, że nie wiem czy chcę wyjść za mąż za niego, mam ciągłe wątpliwości czy on jest tym, którego mi Bóg przeznaczył i czy ja, mając wolną wolę, podejmuję słuszną decyzję, czy chcę tak naprawdę być z nim do śmierci. Widzę coraz więcej różnic między nami: w cechach charakteru, zainteresowaniach, spojrzeniu na świat, życie, na Boga (on jest nawet mniej niż 'niedzielnym katolikiem'), widzę, jak często całkiem inaczej patrzymy na różne sprawy, dostrzegam coraz więcej rzeczy, które denerwują mnie w nim, które chciałabym zmienić, widzę, jak często nie potrafimy dogadać się. Wiem, że prawdziwa miłość to nie uczucie, nie sielanka, ale akt woli, że będę trwać przy tej osobie zawsze, cokolwiek się stanie, bez względu na uczucia, które do niego będę żywić, bo one się zmieniają. Wiem, że miłość to trwanie przy kimś. Ale teraz już sama nie wiem czy chcę trwać przy nim na zawsze.
On cały czas jest pewny, że chce wziąć ze mną ślub, ja już nic nie wiem. Chyba warto zaznaczyć, że zazwyczaj mam trudności w podejmowaniu decyzji, waham się zawsze, a tu przecież przede mną najważniejsza decyzja życia.
Wiem, mam dopiero 20 lat, ale poważnie podchodzę do życia, nie myślę o tym, że to za wcześnie na podejmowanie takich decyzji, że chcę się jeszcze wyszumieć itp. Nie, gdybym była pewna i gdybyśmy mieli warunki to już mogłabym wstąpić w związek małżeński.
Nie oczekuje, że rozwiejecie moje wątpliwości, wiem, że sama muszę podjąć decyzję. Was chciałabym prosić o pomoc w spojrzeniu na to z boku, o podpowiedź: co jest najważniejsze przy podejmowaniu decyzji o wyborze przyszłego małżonka, na co zwrócić przede wszystkim uwagę, co się liczy tak naprawdę, czym się kierować przy podejmowaniu tej decyzji.
Proszę codziennie Boga, bym podjęła mądrą decyzję, bym odczytała Jego wolę co do mojego przyszłego małżonka.
Aneta
|
|
