Autor: opq (---.rzeszow.vectranet.pl)
Data: 2013-08-30 22:40
Piszesz: „Moje pytanie wzięło się z stąd, że chyba nie czuję duszy w sobie.”
„Kiedy człowiek umiera dusza oddziela się od ciała i idzie np. do czyśćca, jak ona będzie tam cierpieć, pokutować za swoje grzechy skoro nie będzie już ciała, które by ją bolało? Czy dusza jest bezmyślna skoro nie ma już mózgu?”
Twój problem polega m.in. na tym, że utożsamiasz się z tylko z ciałem. NIE JESTEŚ CIAŁEM!
Jesteś istotą duchową (na obraz Boga), która żyje w ciele.
Ciało to dar Boga by dusza mogła pielgrzymować w świecie materii. Obrazowo jak kierowca w samochodzie - pokonuje drogę, dba o samochód, zna instrukcje i znaki drogowe (czyli wie jak żyć bo ma przykazania i Biblię) i zna cel - niebo.
Inaczej mówiąc nasze ciało to „opakowanie” dla duszy, możliwość w-cielenia się tu na ziemi.
Zachęcam do poznania stron, która wyjaśni wiele pytań -
www.teologia.pl (ks. dr M. Kaszowski – Podstawy nauki Kościoła Katolickiego w pytaniach i odpowiedziach) na dole strony jest ALFABETYCZNY "PRZEWODNIK TEOLOGICZNY"
Tu pod literką „D” jest m.in. hasło „dusza ludzka” i wyjaśnienie różnych pytań dotyczących duszy, np. cytat:
"Co znaczy, że dusza ludzka jest duchowa?
— Duchowa dusza jest też duchem
Duchem nazywa się istotę niematerialną, odrębną, obdarzoną rozumem i wolną wolą, np. Boga, anioła. Dusza ludzka jest równocześnie duszą i duchem, dlatego nazywa się ją duszą duchową. Jest ona duszą – ponieważ potrafi ożywiać ciało. Jest też duchem, gdyż odznacza się wszystkimi cechami ducha. Jest więc ona, jak każdy duch, rozumna, wolna i nie może ze swej natury stanowić części jakiegoś innego bytu. Potrafi też istnieć nawet po całkowitym zamarciu ciała, z którym za życia ziemskiego była złączona.
Jakie "ja" posiadamy dzięki duszy?
— Duchowe świadome "ja"
Jeszcze inaczej można duszę określić jako duchowe "ja", nieśmiertelne, zdolne posługiwać się uzdolnieniami duchowymi oraz posiadanymi dzięki ciału. To "ja" duchowe i nieśmiertelne umie w sposób wolny decydować, jakie ruchy ma wykonywać jego ciało, co chce widzieć lub słyszeć, czego woli raczej unikać. Nasze duchowe "ja" decyduje, o czym chce lub nie chce myśleć, planuje też w swoim wnętrzu wykonanie dobra lub zła. Zdolność poznawcza tego "ja", nazywana świadomością, umożliwia nie tylko poznanie otaczających przedmiotów czy osób, lecz również własnego wnętrza i wewnętrznej aktywności, takiej jak: myślenie, odczuwanie, podejmowanie decyzji. Dzięki świadomości mogę powiedzieć: wiem, że teraz myślę, odczuwam, przeżywam, planuję coś; uświadamiam sobie, czego doznaję, co się ze mną dzieje w danym momencie itp.
Dusza to pewien duchowy element, który na ziemi jest połączony z ciałem i tworzy naturę człowieka. Istnienie tego elementu w człowieku sprawia, że nasze świadome i wolne „ja” może istnieć i trwać na zawsze po śmierci, będącej całkowitym zamarciem i rozpadem ciała.
Jakie uzdolnienia pozostają w duszy po śmierci człowieka?
— Naturalne uzdolnienia duszy pozostają w niej po śmierci
Istniejąca po śmierci dusza nie traci swoich naturalnych uzdolnień. Potrafi więc poznawać, ma nadal wolną wolę, doznaje różnych odczuć, nie zanika w niej świadomość, czyli bardzo dobrze wie, co się z nią dzieje. Życie duszy po śmierci nie zamienia się w istnienie w jakimś otępieniu czy w stanie przypominającym sen.
Dusza duchem zdolnym do samodzielnego istnienia
Tak więc chociaż za życia ziemskiego dusza ludzka stanowi z ciałem ścisłą jedność, może istnieć oddzielnie po śmierci. Dusza ludzka została bowiem stworzona przez Boga jako byt szczególny. Jej wyjątkowość polega na tym, że jako dusza może ożywiać ciało i tworzyć wraz z nim jedną istotę: człowieka. Ale dusza jest równocześnie duchem. Jest więc bytem niematerialnym, nieśmiertelnym, wolnym, świadomym, zdolnym do poznania – mogącym istnieć także bez ciała."
Pozdrawiam
|
|
