Autor: Anna (27 l.) (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 2015-03-03 00:06
Witam,
Pierwszy raz piszę na jakimkolwiek forum ale dłużej już nie mogę wytrzymać i muszę to z siebie wydusić.
Od 5 lat jestem mężatką mam wspaniałą córeczkę 4 lata i najprawdopodobniej spodziewam się kolejnego dziecka. Niby nic takiego ale ja nie wiem czy kocham swojego męża. Może zacznę od początku. Kiedy się poznaliśmy z mężem 8 lat temu wydawało mi się, że spotkałam miłość swojego zycia. Problem zaczął się gdy wszystko musiało być tak jak on chce i w niczym nie widział nic złego, nawet w paleniu trawki przy mnie choć wiedział, że tego nie toleruje. Zaczęły się kłamstwa z jego strony nawet potrafił kłamać mi prosto w twarz kiedy miałam dowody odsunął mnie od moich znajomych a kiedy zostałam juz kompletnie sama i nie mogłam liczyć na niczyje wsparcie to było jeszcze gorzej. Zawsze czułam, że mam jakieś lęki społeczne zaburzenia emocjonalne ale kiedy zostałam zupełnie sama to się nasiliło. On mi obiecywał oczywiście za każdym razem że wszystko będzie dobrze, że to już się nie powtórzy a ja głupia wierzyłam mu w każde słowo. Kiedy zbliżał się nasz ślub zaczęłam mieć wątpliwości czy dobrze robie wychodząc za człowieka który nie ma za grosz szacunku ani do mnie ani do moich rodziców ale miałam takie kłaki na oczach tak świetnie potrafił mi mydlić oczy, że wierzyłam we wszystko co mi powie. Miałam 22 lata gdy wychodziłam za mąż moje zdrowie psychiczne było w coraz gorszym stanie ale dobrze to ukrywałam skoro nikt tego nie zauważył no może tylko mama zauważyła ze stałam się bardziej poważna i mniej się uśmiecham. Myślałam że jak weźmiemy ślub urodzę dziecko to coś się zmieni coś w nim pęknie ale było już tylko gorzej. Przez praktycznie całą ciąże w ogóle się mną nie interesował. Jego hobby było ważniejsze. Nawet jak wyjeżdżał to dzwoniąc do mnie ani razu nie zapytał jak się czuję. Po urodzeniu córeczki również był brak zainteresowania z jeo strony. Po jakimś czasie jak już nie wytrzymałam stwierdził że chyba to go przerosło i dlatego tak się zachowywał. A wydawało mi się że ślub i dziecko to były nasze wspólne decyzje. Kiedy córka skończyła rok coś się zmieniło. Zaczął się nią bardziej interesować. Mną też się interesował, ale bardziej w sferze seksualnej. Zresztą tak było od początku. Jak robił się nazbyt miły to już wiedziałam że czegoś chce ode mnie, że mu się należy, a ja dla świetego spokoju się godziłam, nawet gdy źle się czułam. Kiedy zaczęłam się robić bardziej oschła obojetna to potrafił mieć nawet do mnie pretensje ze juz Go pewnie nie Kocham i takie tam. Po pewnym czasie nie wytrzymałam. I kiedy zaczęłam wrzeszczeć nawet na własne dziecko Bogu ducha winne zaczęłam szukac pomocy. Udałam się do psychiatry. Diagnoza zaburzenia nerwicowo depresyjne mieszane plus lęk społeczny i natręctwa. Chodziłam na terapie. Po jakichś 7 miesiącach zrezygnowałam i z terapii i z wizyt u psychiatry. Nic się nie zmieniło. Może to że wyszłam z tego trochę silniejsza, ale dla mnie moje małżeństwo to już fikcja. Pewnie ktoś się teraz zastanowi dlaczego znów jestem w ciąży skoro nie kocham męża i uważam swoje małżeństwo za fikcję. W porywie emocji zapragnęłam mieć drugie dziecko. Ale nie wydaje mi się żeby to coś zmieniło między nami. Otóż zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci. Czy wychowam je sama czy nie teraz tego nie wiem. Tylko teraz nasuwa się pytanie czy jestem w stanie odebrać dziecku ojca. To tak w skrócie opowiedziane, ale przynajmniej trochę lżej się zrobiło.
|
|
Re: Nie wiem czy kocham swojego męża. nowy
Re: Nie wiem czy kocham swojego męża. nowy
