Autor: wiosna (---.laguna.net.pl)
Data: 2016-06-05 22:41
Idź do tej spowiedzi jutro, nie ociągaj się, nie spisuj grzechów na kartkach, nie zastanawiaj się "jakbym miał to wszystko wypowiedzieć", bo odpowiedź brzmi: normalnie. Po prostu mówisz i nie ma w tym filozofii. Wierzysz w miłosierdzie Pana, recytujesz co tam przeskrobałeś i liczysz na to, że On Ci wybaczy :) :) :) I to jest Dobra Nowina :) Żadnych skomplikowanych protokołów. Poproś Ducha Świętego, byś potrafił się przyznać przed samym sobą do grzechów i zaniedbań i abyś nie przejmował się małymi nieistotnymi faktami, na przykład tym, że o zgrozo (!) czegoś zapomnisz powiedzieć i że spowiedź będzie nieważna. Spowiedź nie ma być "idealna" - ma być szczera, ma płynąc z prostoty serca, to jest dla Boga miłe - nie kalkulacje swoich wady, spisywanie ich i drżenie, że "znowu nie będę idealny i coś zrobię nie tak". Widząc Twoje dążenie do perfekcji nawet w przypadku spowiedzi polecam Ci nieco "lżejsze" nastawienie, nie spinaj się, ale pogodne podejdź do tejże "misji duchowej" - z zaufaniem do Jezusa. Zaufanie w Boże Miłosierdzie to taki "wewnętrzny luzik", który każe nam wierzyć, że Bóg jest silniejszy od naszych słabości, że Bóg już pokonał szatana i że On wie, co robi i jak nas prowadzi. No więc, daj sobie luz i zaufaj Jezusowi. A to "oblicze ciężkich grzechów, które masz" to zapewne nie Ty jeden dźwigasz, bo powtórzę to - każdy człowiek jest grzeszny, nie Ty jeden, nie histeryzuj ;) Myślę sobie nawet, że podobasz się Bogu i to bardzo, bo nie rezygnujesz, bo wciąż chcesz poprawy, mimo że idzie Ci to pomału, opornie. On na pewno cieszy się z tego całego dobra jakie w sobie masz. I z tego, którego nie potrafisz w sobie dostrzec również.
Oprócz grzechów musisz rozprawić się z dążeniem do chorej perfekcji, do bycia "super", doskonałym, bo to jest chyba Twoja najgorsza bolączka. Zaakceptuj swoje słabości i to, że nie zawsze musisz być najlepszy. Nie zrozum mnie źle - grzechy trzeba (!!!) przezwyciężać, ale nie warto nakładać sobie na ramiona obowiązku bycia perfekcyjnym we wszystkim. Takie standardy narzucone sobie to choroba, która sprawia, że nie funkcjonujesz dobrze, że nie jesteś spokojny, że nie potrafisz przyjąć do wiadomości, że Bóg Cie kocha takim, jakim jesteś.
I nie wyrzekaj się wszystkiego co lubisz - rób to, co sprawia Ci prawdziwą radość, rozwijaj swoje talenty i pros Ducha Świętego, byś w każdej czynności potrafił odnajdować wewnętrzny spokój. Masz pracować, ale też odpoczywać - to normalne, Bóg sam odpoczął po stworzeniu świata. Nie wyrzekł się tego, co fajne, po po co miałbyś to robić? Żeby sobie jeszcze dowalić? I tak się "katujesz" myślami nieustannie, więc chyba wystarczy tych uprzykrzeń życia ;) Jeśli chcesz się pozbyć tych błędnych kodów, które tak Ci zakaziły myślenie o sobie i świecie, to ćwicz pozytywne myślenie, rób wyżej opisane ćwiczenia z lustrem, spisuj na kartce swoje dobre strony i to za co jesteś wdzięczy i to wszystko powtarzaj do upadłego. Tak przyjdzie wewnętrzna radość i pewność, że już jesteś wystarczająco dobry i mimo że masz nadal jakieś słabości a nawet czasem im ulegasz to nadal darzysz się szacunkiem, tak jak robi to względem każdego z nas Pan.
W życiu warto jest dążyć do równowagi. W duchowej równowadze chodzi mniej więcej o to, by nie bagatelizować grzechów i spowiadać się z nich szczerze żałując i pragnąc nawrócenia. Z drugiej zaś strony patologiczną sytuacją może być natrętne myślenie o swoich występkach, o tym, ile zła uczyniliśmy. Tu przyda się zawierzenie Jezusowi i prośba, by Duch Święty dał mądrość. Do tego wskazana pomoc na przykład dobrego spowiednika, osoby która mądrze doradzi.
W przyziemnej równowadze chodzi mniej więcej o to, by zwalczać swoje słabości, na przykład odmawiać sobie słodkości, jeśli wiemy, że zmagamy się z nadmiarami kilogramów i kształtować swoje życie tak, by było ono dobre. Warto dbać, by mieć pracę, wykształcenie, coś co nas cieszy. Zarówno "olewanie" tego tematu i popadanie w nieróbstwo jak i zapracowywanie się na śmierć i gonitwa za dobrami materialnymi, pracoholizm to już patologia. Tu przyda się zawierzenie Jezusowi i pomoc dobrego psychologa.
Skrajności nie są dobre. Perfekcjonizm to skrajność.
Szukaj harmonii (przede wszystkim w swoim sercu :))
Modlimy się za Ciebie, a Jezus takich grzeszników jak my lubi wysłuchiwać, więc będzie dobrze ;)
|
|
