Autor: Niezdecydowana (---.dynamic.chello.pl)
Data: 2018-01-18 04:03
Nastał ten wielki wyczekiwany przeze mnie dzień, gdy zostałam narzeczoną. Najpierw wielkie szczęście a teraz "po kolędzie" wielka niepewność.
Bo ja sama nie wiem. Mój narzeczony chciałby pewnie ślub w kościele tak jak tradycja nakazuje. A ja... ja też bym chciała mu przysiąc przed Bogiem, ale nie wszystko. Chciałabym, aby Bóg mi pomagał w wytrwaniu w małżeństwie i żeby był w nim razem z nami, ale taki Bóg jak ojciec. Jak mój ojciec. Który mnie kocha ale nic nie zakazuje i nie nakazuje. Pozwala żyć zgodnie ze swoim sumieniem.
Traktuję swoją wiarę wybiórczo i tak - przyznaję się do tego. Wierzę w Boga. Większość tematów jest o tym, że ktoś wierzy w Boga, ale nie wierzy w kościół. A ja... ja sformułowałabym to trochę inaczej. Wierzę w Boga, ALE traktuję Go jak ojca. Wierzyć wierzę, ale nie ze wszystkimi sprawami się zgadzam. Tak jak mój ojciec biologiczny, człowiek z krwi i kości - wierzę, że jest moim ojcem, że ma jakieś swoje zdanie na pewne tematy, ale nie zgadzam się z niektórymi.
Wiem, że nie będę w stanie żałować pewnych ponoć grzechów. Nie jestem w stanie się wyspowiadać na przykład z czegoś czego nie żałuję. Ostatni raz u spowiedzi byłam ze 4 lata temu - aby być chrzestną siostrzenicy (a wcześniej ostatnio na bierzmowaniu). Wtedy czułam, że CHCĘ się wyspowiadać, bo miałam 3 grzechy, których baaaardzo żałowałam.
Do kościoła nie chodzę, albo raczej chodzę jak mam potrzebę duchową - dosyć rzadko, ale się zdarza.
Wiem, że nie będę w stanie wychowywać dzieci w wierze katolickiej takiej jaka jest przedstawiana przez Kościół.
Będę w stanie dzieciom powiedzieć, że Bóg istnieje, że nas kocha, że nam pomaga, że mamy być po prostu dobrymi ludźmi i nikogo nie krzywdzić z premedytacją, że nie wolno kraść, zdradzać czy zabijać, ale nie jestem w stanie dziecku nakazać chodzenia do kościoła na mszę (bo sama tego nie robię), zabronić współżycia itd. No nie, dla mnie to nie jest coś czego bym żałowała. Nie żałuję, że współżyję ze swoim narzeczonym, bo robię to z miłości - nie jest to dla mnie krzywdzeniem go. Oboje czujemy się z tym szczęśliwi.
Nie mam nic przeciwko, żeby to narzeczony chodził z dzieckiem do kościoła - jak chce to niech chodzi. Dziecko będzie chciało uczęszczać na religię - okej, droga wolna. Nie będzie chciało? No trudno. Nic na siłę.
No i wracając do tej kolędy - w zeszłym roku ksiądz chodził o godzinie 20:00 gdy w domu jest małe dziecko - nie przyjęliśmy bo dziecko było szykowane do spania (siostrzenica). Później jakoś z głowy wypadło i nie zaprosiliśmy księdza ponownie. W tym roku ksiądz się nie pojawił w ogóle no i 22.01 jest wizyta uzupełniająca, żeby nie ten ślub to również nie miałabym potrzeby, aby do nas przychodził.
Sama nie wiem. Czy w mojej sytuacji powinnam powiedzieć narzeczonemu, że chcę ślubu jednostronnego czy jednak zdecydować się na ten kościelny? Nie wiem z czego miałabym się wyspowiadać przed samym ślubem jak ja niczego nie żałuję... A spowiedź bez żalu za grzechy i mocnego postanowienia poprawy ważna niestety nie jest. Jedyne chyba czego żałuję to tego, że nie będę mogła poprosić Boga o pomoc i bycie z nami w tym małżeństwie.
|
|
Re: Nie wychowam dzieci po katolicku. nowy
Re: Nie wychowam dzieci po katolicku. nowy
