Autor: Iza (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 2013-02-24 16:13
Popieram salamanke. Nie ich, ale siebie nawracaj. Tylko tyle i aż tyle. Nie praw kazań, ale zachwycaj swoim życiem. Niech mowia o Tobie to, co o chrzescijanach pisał w drugiej połowie II w. autor Listu do Diogneta:
"Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani miejscem zamieszkania, ani językiem, ani strojem. Nie mają bowiem własnych miast, nie posługują się jakimś niezwykłym dialektem, ich sposób życia nie odznacza się niczym szczególnym. Nie zawdzięczają swej nauki jakimś pomysłom czy marzeniom niespokojnych umysłów, nie występują, jak tylu innych, w obronie poglądów ludzkich. Mieszkają w miastach helleńskich i barbarzyńskich, jak komu wypadło, stosują się do miejscowych obyczajów w ubraniu, jedzeniu, sposobie życia, a przecież samym swoim postępowaniem uzewnętrzniają owe przedziwne, wręcz paradoksalne prawa, jakimi się rządzą.
Mieszkają każdy we własnej ojczyźnie, lecz niby obcy przybysze (Ef 2,19, itd.). Podejmują wszystkie obowiązki jak obywatele i znoszą wszystkie ciężary, jak cudzoziemcy. Każda ziemia obca jest im ojczyzną i każda ojczyzna ziemią obcą. Żenią się jak wszyscy i mają dzieci, lecz nie porzucają dzieci nowo narodzonych. Wszyscy dzielą jeden stół, lecz nie jedno łoże. Są w ciele, lecz nie żyją według ciała (2Kor 3,10). Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba (Flp 3,20). Słuchają ustalonych praw (Rz 13,1), a własnym życiem zwyciężają prawa.
Kochają wszystkich ludzi, a wszyscy ich prześladują. Są zapoznani, potępiani, a skazani na śmierć zyskują życie. Są ubodzy, a ubogacają wielu. Wszystkiego im nie dostaje, a opływają we wszystko (2Kor 6,9n.). Pogardzają nimi, a oni w pogardzie tej znajdują chwałę. Spotwarzają ich, a są usprawiedliwieni (1Kor 4,10nn.). Ubliżają im, a oni błogosławią. Obrażają ich, a oni okazują wszystkim szacunek. Czynią dobrze, a karani są jak zbrodniarze. Karani radują się (2Kor 6,9) jak ci, co budzą się do życia. Żydzi walczą z nimi jak z obcymi. Hellenowie ich prześladują, a ci, którzy ich nienawidzą, nie umieją powiedzieć, jaka jest przyczyna tej nienawiści.
Jednym słowem: czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie. Duszę znajdujemy we wszystkich członkach ciała, a chrześcijan w miastach świata. Dusza mieszka w ciele, a jednak nie jest z ciała i chrześcijanie w świecie mieszkają, a jednak nie są ze świata (J 15,19). Niewidzialna dusza zamknięta jest w widzialnym ciele i o chrześcijanach wiadomo, że są na świecie, lecz kult jaki oddają Bogu jest niewidzialny. Ciało nienawidzi duszy i chociaż go w niczym nie skrzywdziła, przecież z nią walczy (Ga 5,17), ponieważ przeszkadza mu w korzystaniu z rozkoszy. Świat nienawidzi chrześcijan (J 15,18), chociaż go w niczym nie skrzywdzili, ponieważ są przeciwni jego rozkoszom. Dusza kocha to ciało, które jej nienawidzi, i jego członki. I chrześcijanie kochają tych, którzy ich nienawidzą (Mt 5,44). Dusza zamknięta jest w ciele, ale to ona właśnie stanowi o jedności ciała. I chrześcijanie zamknięci są w świecie, jak w więzieniu, ale to oni właśnie stanowią o jedności świata. Dusza, choć nieśmiertelna, mieszka w namiocie śmiertelnym (2P 1,13). I chrześcijanie obozują w tym co zniszczalne, oczekując niezniszczalności w niebie (1Kor 15,50). Dusza staje się lepsza, gdy umartwia się przez głód i pragnienie. I chrześcijanie prześladowani, mnożą się z dnia na dzień. Tak zaszczytne stanowisko Bóg im wyznaczył, że nie godzi się go opuścić.
Przekazana im nauka nie jest, jak już mówiłem, pochodzenia ziemskiego (Ga 1,12), nikt ze śmiertelnych nie wymyślił tego, czego starają się strzec tak gorliwie, i nie jest ludzki ów tajemniczy plan powierzony im do wykonania. Zaiste, sam Wszechmogący, Stwórca wszechrzeczy, Bóg Niewidzialny zesłał z nieba Prawdę (J 14,6), Słowo Święte (Ap 3,7), przewyższające wszelkie rozumienie, sprawiające, że zamieszkało Ono pośród ludzi i utwierdziło się w ich sercach."
|
|
