Wielu ludzi bez własnej winy nie należy do Kościoła. Czy zatem istnieją różne rodzaje i stopnie przynależności do niego?

Niedawno czytałem tekst, w którym autor zacytował dekret Soboru z Florencji z r. 1439 o ty,. że przynależność do Kościoła katolickiego jest absolutnie konieczna do zbawienia. Jednocześnie zauważył, że Kościół, nie "odrzucając" wcale tego dekretu soborowego, doszedł do przekonania, że "każda osoba może się zbawić, która prawdziwie żyje zgodnie ze swoim sumieniem". Świetnie, ale co z autorytetem nauki tego ekumenicznego Soboru? Jeśli jest ona tak daleko od celu, czy katolicy mogą wyraźnie odrzucić taką naukę?

Zarzuca się Kościołowi, że swą działalnością misyjną wypiera religie miejscowe i niszczy rodzinne kultury, że Kościół jest narzędziem szerzenia kultury zachodniej i nasze zachodnie kryzysy i problemy przenosi do kultur innych. Jak odeprzeć te zarzuty?

Co oznaczają charyzmaty? Niektórzy mówią, że chodzi tu przede wszystkim o zjawiska nadzwyczajne - ekstazy, wizje, cuda, przepowiednie, mówienie nie znanymi językami.

Gdzie i jak rozpoznać można w sytuacjach spornych, gdzie jest prawdziwy Kościół, gdzie urzeczywistnia się prawdziwie lud Boży, Ciało Chrystusa, Świątynia Ducha Świętego? Jakie są znaki rozpoznawcze prawdziwego Kościoła?

Herezja niszczy jedność Kościoła, zrywa wspólnotę wiary. Czy herezją jest każde błędne mniemanie?

Świętość Kościoła zdaje się kłócić z konkretnym doświadczeniem jego rzeczywistości w świecie. Nikt nie zaprzeczy istnienia grzechu w Kościele. W jakim sensie mówimy o świętości Kościoła?

To prawda, że wszyscy ochrzczeni są Kościołem, a nie tylko papież i biskupi, "kasta" duchownych lub jakaś warstwa kierownicza. Jednak o tej prawdzie przez długie czasy nie pamiętano. Do dziś jeszcze wielu proboszczów uskarża się, że trudno im pozyskać do współpracy świeckich, i na odwrót. Na czym zasadza się współodpowiedzialność chrześcijan świeckich za wzrost i uświęcenie Kościoła?

Moim zdaniem nic nie jest w stanie usprawiedliwić faktu istnienia w Kościele inkwizycji. Odpędzanie wilków od Bożej owczarni czyni się przykładem życia, głoszeniem słowa Bożego, przekonywaniem i modlitwą, a nie przez sianie strachu i śmierci.

W jaki sposób może się urzeczywistnić współodpowiedzialność świeckich w Kościele i parafii?