Autor: Skrupulantka (---.dynamic.chello.pl)
Data: 2012-01-03 15:44
Osobiście radzę "nie pakować" się w tego typu związek, ponieważ schizofrenia to czasami straszna, wyniszczająca wszystkich wkoło choroba. Wiem, ponieważ moja ciotka na nią choruje od ponad 30 lat. Oczywiście można z nią żyć (w sensie, z chorobą), czasem jest mniej, czasem bardziej uciążliwa, ale jest niewielki procent przypadków osób z niej wyleczonych. Nawet jeśli bierze się leki, regularnie pacjent uczestniczy w terapii/zajęciach, chodzi do lekarza, może trafić do szpitala na długie miesiące (zanim ustawią leki, może przeleżeć na oddziale psychiatrycznym nawet pół roku lub więcej).
Jeśli pojawią się dzieci, współmałżonek "skazuje się" niejako na cykliczną samotność, bo w czasie nawrotu choroby, pacjentem ze schizofrenią trzeba się zajmować w pierwszej kolejności, należy czasem znosić jego wrogość, a zanim trafi do szpitala, niemal błagać go o to, szukać, kiedy ucieknie z domu na długie godziny, być ostrożnym, aby w stanie ostrej psychozy nie zrobił nam/domownikom/znajomym krzywdy lub też nie wyrządził innych szkód materialnych (rozbita szyba, dewastacja mienia, etc.). Pacjent psychiatryczny w czasie nawrotu choroby jest nieobliczalny, należy przygotować się na każdą ewentualność, uwierz mi, wiem, co mówię: już nie jeden taki atak ciotki przeżyłam.
Kościół nie zabrania zawarcia takiego związku, ale należy najpierw dokładnie dowiedzieć się, że małżeństwo z osobą cierpiącą na schizofrenie nie będzie usłane różami, niestety nie ma co oszukiwać się - to paskudna choroba, a zmaganie z nią czasem przypomina walkę z wiatrakami.
Trzeba znosić nienawiść takiego chorego, jeśli sobie kogoś "upatrzy" na "wroga", to ten ktoś ma, delikatnie mówiąc, nie najlepsze notowania u takiego człowieka. Niewykluczone, że może to być dziecko chorego. Uwierz mi, że przyjemne to nie jest. Osobiście doświadczyłam zjawiska "projekcji" ze strony mojego taty, który patrzył na mnie z nienawiścią, liczył mi łyżki jedzenia, nie znosił mojego towarzystwa, a wszystko przez to, że miał ukryty żal do siostry, nie przepracowany z dzieciństwa, a zaznaczam, że chorował "tylko" na depresję. To niezwykle bolesne doświadczenie, dużo silniejszą formę przybiera w schizofrenii, kiedy chory znajduje sobie w najbliższym otoczeniu "wroga", którego karze za wyimaginowane przewinienia. W mojej rodzinie, jest to moja mama, dla chorej - szwagierka.
Wejdź najlepiej na forum rodzin poświęconych schizofrenii, będziesz miała pełniejszy obraz choroby oraz codziennego życia z nią. To "codzienna golgota", którą trudno opisać, jeśli się jej nie przeżyło.
Nikt nie odrzuca osób chorych na schizofrenie, i nie jest prawdą, że "rodzi się z nią", ponieważ każdy ma w sobie gen odpowiadający za rozwój tej choroby, tyle tylko, że u jednych się ona uaktywnia, a u innych - nie. Nie jest więc powiedziane, że dzieci ze związku ze schizofrenikiem będą na 100% chore (lub w iluś tam więcej procentach), mają mniej więcej takie same szanse na zachorowanie, jak ich równo-latkowie, którzy nie mają w rodzinie osoby chorej. Schizofrenia uaktywnia się po ciężkich/traumatycznych przejściach, nie dlatego, że ojciec/matka/siostra/kuzynka chorowali. Trzymaj się.
|
|
