Autor: Anonim (19 l.) (---.dynamic.gprs.plus.pl)
Data: 2014-09-26 05:03
Witam. Mam 19 lat, a stany depresyjne, lęki, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, homoseksualizm to rzeczy z którymi od zawszę muszę żyć i cierpieć, jednak jakiś rok temu nie wiem skąd ale dostałem od Boga jakąś moc ufności i pierwszy raz w życiu odbyłem prawdziwą generalną spowiedź. Zanim ją odbyłem musiałem przeżyć straszne katorgi psychiczne i jakby to powiedzieć skoczyć z przepaści wiedząc, że Jezus mnie złapię. Udało mi się i pierwszy raz w życiu poczułem w sobie ducha świętego i to nie było jakieś urojenie, wiem co mówię. Kilka miesięcy czułem się naprawdę dobrze i udawało mi się walczyć z każdą trudnością jednak z czasem ten stan zniknął dlatego że uważałem że skoro jestem w stanie łaski to nie muszę już nic robić. Pomyliłem się bardzo i teraz przez to bardzo cierpię. Wszystko mi wróciło i znowu czuję się najgorszym dnem na ziemi, znowu się onanizowałem przy ohydnej pornografii chociaż miałem już nigdy w życiu tego nie zrobić i to mnie dobija psychicznie najbardziej. Dobija mnie psychicznie ta chora orientacja której nienawidzę. Nie wiem jak to się dzieje ale przez wiarę jestem homoseksualnym-homofobem, Naprawdę nie wiem co mam robić i jak żyć bo przecież nigdy nie będę miał rodziny i nic ze mnie nie będzie przez to kim jestem. Masturbacja przy homoseksualnej pornografii to ta jedyna rana przez którą codziennie się wykrwawiam i gdyby jej nie było już dawno bym się wyspowiadał. I ciągle mam też w głowie takie myśli że jestem taki sam jak księża pedofile i kościół brzydzi się takimi osobami jak ja.
Ostatnio przestałem grzeszyć w ten sposób i zacząłem odmawiać koronki do Bożego miłosierdzia ale i tak jest ze mną źle. Oprócz grzeszności nie mogę poradzić sobie z niszczeniem swojego zdrowia, a niszczę je przez papierosy i napoje energetyczne przez co mało jem no i przede wszystkim moja psychika jest w masakrycznym stanie, straciłem nadzieję na wszystko i nie mam w ogóle siły do życia. Nawet dochodzą do mnie takie myśli czy nie lepiej było by umrzeć skoro nie jest się takim człowiekiem jakim powinno się być. Nigdy nie leczyłem się psychiatrycznie bo się boję a spowiedzi też się boję bo nie chcę żeby mój proboszcz wiedział o tych skłonnościach,
Co mam zrobić gdy Jezusa już nie ma w moim sercu i chociaż codziennie o nim myślę to wzbudza tylko jeszcze większy smutek. Jak zaufać i uwierzyć że on może wrócić. Codziennie za nim tęsknię ale nie potrafię już go prosić. Proszę o odpowiedź
|
|
Re: Jak mam wrócić do Jezusa? nowy
Re: Jak mam wrócić do Jezusa? nowy
