Autor: Bogna (---.chello.pl)
Data: 2009-05-25 17:11
Wklejam Ci fragmenty z Komentarza do Biblii Poznańskiej, spróbuj po zapoznaniu się z tekstami sama znaleźć odpowiedź na swoje wątpliwości:
Mt 6,10
10. Prośba o przyjście królestwa Bożego w świadomości Żydów była połączona z nadziejami mesjańskimi rozumianymi zresztą wyłącznie w sensie politycznym. Modląc się o przyjście królestwa Bożego żywili Żydzi nadzieję, że zostaną kiedyś uwolnieni od wszelkiego ucisku i że Izrael wróci znów do swojej dawnej politycznej świetności. Inaczej pojmował to królestwo Chrystus. Prośba o przyjście królestwa, która wiąże się ściśle z modlitwą o uświęcenie imienia Bożego, to pragnienie, by była na ziemi jedna owczarnia i jeden pasterz, by Chrystus zatryumfował w pełni nad złymi mocami, by wreszcie na wszystkich spłynęła łaska Boża, bo królestwo Boże – to Regnum gratiae (królestwo łaski). Tak więc królestwo Boże pojmowane właściwie jest synonimem wszystkich dóbr nadprzyrodzonych. Nic tedy dziwnego, że prośba o jego przyjście znajduje się na drugim miejscu w Modlitwie Pańskiej. Prośba o spełnienie się woli Bożej na ziemi tak jak w niebie jest w pewnym sensie kontynuacją modlitwy o przyjście królestwa Bożego. Być może dlatego właśnie brak jej w paralelnym tekście Modlitwy Pańskiej u Łukasza (11,2). Doskonałe królestwo Boże zaistnieje naprawdę dopiero wtedy, kiedy ludzie rzeczywiście będą pełnić wolę nie swoją, lecz Bożą. Chodzi przy tym nie o to, żeby Bóg sprawiał wbrew naszej woli to, co sam chce, lecz aby właśnie człowiek dobrowolnie i ochoczo czynił to, czego Bóg żąda. W niebie pełnią wolę Bożą aniołowie, oddając Bogu chwałę, na ziemi zaś ludzie.
Nietrudno tu stwierdzić, że pierwsze trzy prośby Modlitwy Pańskiej mają na celu sprawę powiększenia chwały Bożej. Od tych akcentów uwielbienia – powtórzmy to jeszcze raz – powinna się zaczynać każda modlitwa.
Mt 6,10
10. Ta cześć dokona się dopiero z przyjściem Bożego królestwa. Żydzi, wymawiając słowa: niech przyjdzie Twoje królestwo, prosili o przyjście królestwa mesjańskiego, w którym miały się spełnić wszystkie obietnice mesjańskie. W modlitwie Pańskiej chodzi o królestwo, które Jezus założył i do którego wzywał ludzi, a więc o królestwo łaski. W ciągu wieków w różny sposób pojmowano to królestwo lub raczej królowanie Boże. Orygenes i Hieronim sądzili, że prośba ta dotyczy uwolnienia od grzechu. Tertulian, Cyprian, Chryzostom i Augustyn rozumieli przez królestwo zbawienie wieczne, które staje się udziałem wierzących po śmierci. Mówią o królestwie eschatologicznym, w którym Bóg odniesie ostateczne zwycięstwo nad szatanem, grzechem i śmiercią, a zbawieni osiągną już szczęście wieczne. Według innej interpretacji Augustyna przedmiotem tej prośby jest objawienie się ludziom królestwa Bożego. Według Cypriana jest to prośba o przyjście samego Jezusa. Późniejsi autorzy sądzili, że prośba ta dotyczy absolutnego władztwa i panowania Boga nad światem (Teofylakt, Rupert, Maldonat), wszechstronnego rozwoju Kościoła, nawrócenia pogan i Żydów, wzrostu świętości i doskonałości wiernych (Salmeron) lub zrealizowania przez Boga Jego planów zbawienia ludzi. Są tacy, którzy uważają, że jest to prośba o wszystko razem: i o łaskę, i o zbawienie, i o zwycięstwo Boga nad złem, i rozwój Kościoła. Aktualne potrzeby wpływają na różne interpretacje ogólnego wyrażenia Ewangelisty. – Prośba o wypełnienie woli Bożej przez ludzi w sposób tak doskonały, jak wypełniają ją aniołowie i święci w niebie, stanowi część poprzedniej prośby i rzuca na nią niemało światła. W ostatecznym bowiem rozrachunku królowanie Boga w świecie polega na tym, że Jego wola jest uszanowana, a przykazania przestrzegane z wolnego wyboru człowieka i za jego zgodą. Trzy pierwsze prośby są ze sobą ściśle powiązane i dotyczą Boga. Prosimy o chwałę Bożą, chwała zaś Boża będzie pełna, jeśli Bóg zapanuje w świecie. Bóg zaś będzie naprawdę królem, gdy ludzie na ziemi wypełniać będą Jego wolę.
Flp 4,6
6. Święta beztroska należy również do postawy prawdziwie chrześcijańskiej. Apostoł nie zakazuje bynajmniej gorliwej troski (σπoυδή), gdyż taką nawet zaleca (np. Rz 12,8.11; Ef 4,3; 2 Tm 2,15), lecz krytykuje tylko troskę przesadną – niepotrzebne zadręczanie się (μέριμνα), zgodnie zresztą z Jezusowym porównaniem o liliach i ptakach (Mt 6,25–34). Jak tam tak i tu wiara w Opatrzność ani nie wyłącza współpracy z nią, ani też nie dopuszcza gorączkowych zabiegów wśród zatroskania. Tam i tu środkiem zaradczym jest ufne zdanie się na Opatrzność, na rzeczywistą bliskość z Bogiem. Tu ma się ona wyrazić w wielorakiej modlitwie; a każdej modlitwie, nawet błagalnej, ma towarzyszyć wdzięczność (Ef 5,20; Kol 2,7; 3,17; 4,2; 1 Tes 2,13; 5,18; 1 Tm 2,1).
|
|
