Autor: Gabi (24 l.) (---.adsl.inetia.pl)
Data: 2013-07-12 13:28
Witam,
mam skończone 24 lata, dwa kierunki studiów i 7-o letni staż związku z jednym mężczyzną, z którym od roku planowałam ślub. Gdy poznaliśmy się jako nastolatki bardzo się różniliśmy, ja "panienka z dobrego i pobożnego domu", kujon i członek Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, a on chłopak "doświadczony życiem" - chuligaństwo, narkotyki, alkohol (mimo że rodzinę ma cudowną i absolutnie ułożoną). Nie chciałam wdawać się w tę relację, ale on mnie po prostu "zdobył" - moja pierwsza poważna miłość. Oczywiście warunkiem była konieczność diametralnych zmian w jego życiu. Faktycznie, bardzo się zmienił, jednak nie na tyle by mnie w pełni zadowolić. Początkowo w Boga nie wierzył, ale po kilku latach, powiedział, że Stwórca istnieje. Mimo to, jego chodzenie do kościoła na niedzielną mszę było "wybiórcze". Tak lata mijały, ja poszłam na studia, spotykaliśmy się w weekendy, później zaczął u mnie nocować, aż tu się obejrzałam, a praktycznie mieszkaliśmy pod dachem moich rodziców. Powiem, że jest to bardzo inteligenty i wrażliwy człowiek, który ma olbrzymi potencjał, ale coś go blokowało i nie chciał zrezygnować nawet dla mnie z autodestrukcyjnych zachowań. Po 6 latach zaręczyliśmy się, a w kwietniu tego roku narzeczony miał problemy z kręgosłupem, szpital i niemożność pracowania (on głównie miał finansować wesele w tym roku). Nie wiem czy to Opatrzność, czy jego brak odpowiedzialności, ale musieliśmy z tego powodu przełożyć ślub na przyszły rok. W rezultacie w ostatnich dniach rozstaliśmy się. Powiem, ze głównym powodem były różnice poglądów, o których wiedzieliśmy, ale zbytnio byliśmy związani by zakończyć związek. Ja chciałam żyć w czystości do ślubu, on nie. Więc żyliśmy w nieczystości. Po kłopotach z jego zdrowiem, napisałam mu list, w którym wyjaśniłam, że nie chcę mieszkać razem przed ślubem i chcę żyć z Bogiem, żeby odrodzić się duchowo i stworzyć dobrą, katolicką rodzinę. Odrzucił mnie, ponieważ on tego nie pragnie, to otworzyło jego spojrzenie, że pragnie prostej, wesołej i "jurnej" dziewczyny, a ja to taki mały filozof, intelektualistka, która wszystko komplikuje. Ponadto nazwał mnie fanatyczką, ponieważ chciałam go "nawrócić" na moją modłę. Opisałam tę historię, ponieważ czuję się skołowana i już nie wiem, gdzie jest prawda. Może my katolicy rzeczywiście zbytnio "bujamy w obłokach"? :( Doprawdy pogubiłam się, czy moje pragnienia nawrócenia są nienormalne? Ja się w takim pobożnym duchu wychowałam, później zaczęłam bardziej liberalizować swoje życie i teraz zbieram plony, zerwane zaręczyny. Może możecie spojrzeć obiektywnie na tę sprawę i powiedzieć, co o tym myślicie? Czy może nie mam prawa tego od niego wymagać, skoro wcześniej "żyłam na jego modę"?
|
|
