Wprowadzenie

Agape to bezwarunkowa miłość, miłość hojna, miłość bez granic; czysta, wolna. Przywykliśmy do życia w świecie, w którym ludzie działają, spodziewając się uzyskać coś w zamian. Akcja wywołuje reakcję. Niestety, bezinteresowne relacje nie budzą w nas entuzjazmu. To, co powinno być przyjaźnią, staje się interesowne.

Co może mi zaoferować druga osoba? Jakie korzyści muszę uzyskać poprzez udział w tym wydarzeniu? Kim jest ta osoba? Co ona robi? Jakie jest jej pochodzenie?

To czasy, w których forma jest ceniona wyżej niż treść. Smutne czasy. Samolubne przyjaźnie po jakimś czasie wygasają. Relacje są niejednoznaczne. Jest to powszechne, że w gronie przyjaciół każdy ma w zwyczaju mówić o sobie. To pokolenie narcystyczne. Najpopularniejszym zaimkiem jest ten w pierwszej osobie: "Ja". Powtarzam: smutne czasy.

To czasy, którym brakuje litości - łatwiej jest pozbyć się osoby niż cenionego dobra. Brakuje nam szacunku dla innych ludzi. Żyjemy w społeczeństwie, w którym konsumpcja każe nam traktować innych jak rzeczy. Im więcej posiadamy, tym więcej pragniemy, i jeśli nie możemy czegoś mieć, pragnienie nas nie opuszcza.

Brakuje nam życiowych marzeń i cierpimy wskutek tego braku.

Poznałem blisko ojca Marcela Rossiego i Dom Fernanda Figueiredo, kiedy byłem sekretarzem do spraw edukacji w stanie Săo Paulo, i poprosiłem ich o odprawienie mszy świętej przy starej brazylijskiej Fundacji dla Nieletnich, znanej jako FEBEM, w Săo Paulo. Obaj natychmiast wyrazili zgodę i z delikatnością okazali swą agape tym chłopcom i dziewczętom. Nie martwili się swoimi błędami z przeszłości; przeciwnie, mówili o marzeniach, o serdeczności, o człowieku, który naznaczył i naznacza ludzkość ową zdolnością do kochania tych, których nie wybiera się, by ich kochać z powodu osiągnięcia jakichś korzyści. Podczas tych obchodów zacząłem nawet jeszcze bardziej podziwiać misję biskupa i kapłana na tak zrujnowanej parafii.

Spotkał mnie zaszczyt napisania wstępu do tej książki. Piszę go po pierwsze z powodu prawdziwie braterskich uczuć ojca Marcela, jak również ze względu na takt, delikatność i głębię jego pisania.

Konieczne jest wprowadzenie miłości agape. Jest to dobre dla duszy każdego człowieka. Nie możemy pozwolić, aby błędy w działaniu lub powierzchowność zajmowały więcej miejsca niż świat intymnych relacji międzyludzkich. Musimy ratować wartości, które przynoszą szczęście. Wartości te to proste i głębokie słowo Boże.

Książka ta zawiera piękne refleksje na temat pewnych fragmentów Ewangelii świętego Jana. Apostoł Jan pisze w sposób głęboki o życiu Jezusa. Jego styl jest bardziej kontemplatywny, bardziej intuicyjny. Używa on metafor ze znajomością semantyki i stylu. Zanurza się w faktach, nie tylko po to, by prowadzić narrację, ale by w nich uczestniczyć.

Pierwszy wykorzystany w książce fragment to uroczyste otwarcie Ewangelii świętego Jana. Ewangelista stawia nas w obliczu zderzenia światła z ciemnością. Światło, słowo jest Bogiem, Stwórcą wszechświata, agape, wolną, spontaniczną miłością. Agape, odzyskana miłość, zbawia i uświęca. Światło i ciemność - słowo oświeca ludzi, którzy zostają zaproszeni, tak jak Jan Chrzciciel, by oświecać.

Wesele w Kanie, cud, którego nie znajdziemy w innych Ewangeliach, przynosi ze sobą piękną refleksję dotyczącą ważności postaci Maryi i jej misji troszczenia się o to, czego brakuje.

Maryja jest kobietą wyczuloną na cierpienia jej dzieci. Jej wizja nie jest powierzchowna, jej obecność nie jest podobna do obecności innych gości, którzy nie troszczą się o siebie nawzajem. Skoro Maryja jest obecna, na przyjęciu niczego nie zabraknie. Kontynuując to, co zostało nam objawione podczas jej spotkania z Archaniołem Gabrielem i jej kuzynką, Elżbietą, Maryja przemawia milczeniem. Odzywa się ona tylko pod natchnieniem ducha miłości. Tak jak w Magnificat, w pierwszym rozdziale Ewangelii według świętego Łukasza:

"Wtedy rzekła Maryja: "Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny; a święte jest Jego imię - i miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych syci dobrami, a bogaczy odprawia z niczym. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje, jak przyobiecał naszym ojcom - Abrahamowi i jego potomstwu na wieki"".

Cóż to za wspaniałe wyrażenie: "rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich"!

Magnificat jest pieśnią inspirowaną Bożą łaską i działaniem agape. To Boża, pełna miłości troska o Jego dzieci.

"Miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją". Miłosierdzie to agape. Serce z sercem. Miłosierdzie ma swoją Samarytankę, kobietę obcą, której Jezus sam się objawił; miłosierdzie przejawia się wobec braci, którzy nie mają co jeść, w rozmnożeniu chleba; wobec jawnogrzesznicy. Jezus spotyka się z pyszałkami pełnymi uprzedzeń i hipokryzji, którzy byli gotowi osądzać. Zaniepokoiły ich słowa: "Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem".

To Jezus Dobry Pasterz. Święty Jan ocala biblijne wyobrażenie z 17. rozdziału Pierwszej Księgi Samuela, kiedy to Dawid staje do walki z Goliatem.

Dawid był młodym chłopcem o rudych włosach i pięknej powierzchowności (1 Sm 17,42). Król Saul nie uwierzył w to, że chłopiec, który był tylko pasterzem, mógł zmierzyć się z olbrzymem, człowiekiem walki, jakim był Goliat. Dawid nalegał, tłumacząc, że kiedy pasł owce swojego ojca, a zjawił się lew lub niedźwiedź, to potrafił on je zabić, jeśli było to konieczne, by ocalić stado (1 Sm 17,34-37).

Dobry Pasterz troszczy się o swoje owce. Jezus zaprasza nas, byśmy pozwolili się o siebie zatroszczyć i byśmy sami równocześnie zatroszczyli się o innych. Jesteśmy owcami i pasterzami. Troszczymy się o siebie nawzajem i pozwalamy, by ktoś hojnie się o nas zatroszczył.

Fragment z Biblii rozwija się dalej i ojciec Marcelo wybiera wskrzeszenie Łazarza, by powiedzieć nam coś o wierze i stracie; umycie stóp, by mówić o pokorze. Jezus Pan uczynił siebie sługą. Władcą jest ten, kto służy. Jezus służy sprawie. Tą sprawą jest miłość. Służy ludziom, ludziom wybranym. Nam wszystkim.

Później przychodzi kolej na największe przykazanie ze wszystkich: "To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem".

Tutaj podsumowuje On wszystkie prawa i wszystkich proroków. Agape. Jezus przyszedł na świat, by nauczyć nas kochać i by przywrócić miłosną więź dzieci i Ojca. Ukrzyżowanie i zmartwychwstanie świadczą o tym, że życie pokonało śmierć. Jezus w obecności Piotra powraca do tematu miłości i nakazuje apostołowi, któremu objawił własną miłość: "Paś baranki moje".

Istnieją w tej książce odniesienia do pewnych postaci. Autor przywołuje świadków, których życie rozświetliło świat miłością agape: Matkę Teresę z Kalkuty, Siostrę Dulce i Zildę Arns. Pojawiają się także święci, którzy kochali bezwarunkowo, tacy jak: święty Franciszek, święta Teresa z Avila, święty Jan od Krzyża, święty Jan Vianney, święta Teresa od Dzieciątka Jezus, święty Benedykt i wielu innych. Miłość konkretna. Modlitwa i działanie. Jakże piękna jest modlitwa świętego Tomasza z Akwinu, ucząca nas codziennego etycznego życia.

Autor przytacza Encyklikę papieża Benedykta XVI, który wprowadza nas w pojęcie miłości w prawdzie i zaprasza, byśmy troszczyli się o "wszystkich ludzi".

Każdy rozdział kończy się modlitwą. Modlitwa jest siłą, która nas porusza i każe nam podjąć działanie.

Wróćmy do początku tego prostego wstępu. Niniejsza ksiązka stanowi miłosną odpowiedź, udzieloną znaczącej części naszego społeczeństwa, która nie zna istoty ludzkiej natury: dobroci.

Dobroć jest dzieckiem miłości. Agape generuje dobroć - miłość w działaniu.

Zaproszenie, które w tej książce rozwija ojciec Marcelo, jest dokładnie takie: abyśmy byli dobrzy! Chodzi mu o to, aby czytanie fragmentów Ewangelii o życiu Jezusa pomogło nam lepiej zrozumieć tego wyjątkowego Człowieka, który potrafił pokonać prawo, a zarazem przedstawić podstawy dla samego prawa, to znaczy: ludzkość. Jezus zaskakiwał i zaskakuje. Jego płomienne spojrzenie każe nam porzucić wiarę w to, co podsuwa nam małostkowy, materialistyczny, egoistyczny świat.

Zło nie potrafi pokonać dobra. Jeśli okrucieństwa budzą w nas lęk, jeśli przeraża nas banalność przemocy, to musimy koniecznie wznieść się ponad nie, wyżej niż sięga nasz wzrok i zmysły. Musimy wznieść się wyżej i dotrzeć do ukrytego miejsca w naszym sercu, do którego sięgnąć może jedynie język duszy, uczuć, prostoty i wiary.

Gabriel Chalita
pisarz i doktor filozofii prawa oraz komunikacji i semiotyki