Dzieje Izraela od Abrahama począwszy odsłaniają prawdę o miłującym Bogu, Zbawcy. Wychodzi On pierwszy do ludzi, objawia im siebie, budząc wiarę i skłaniając do poprawy życia. Bóg jawi się jako osoba, która wchodzi w relację z osobami ludzkimi. Przywołując ludzi z powrotem do siebie zaczął od przodków Izraela, których sobie wybrał. Przymierze Boga z Izraelem polega na tym, że Bóg opiekuje się nim, ale zarazem oczekuje przestrzegania prawa, które kulminuje w przykazaniach. Oczekuje też kategorycznego odrzucenia innych bogów, gdyż prawdziwy Bóg jest jeden.

 

Swoją wolę przypomina ludziom przez swoich rzeczników i wysłanników, proroków. Poucza ich za pośrednictwem mędrców i autorów biblijnych. Troszczy się o rzeczywiste dobro ludzi, które polega na poznaniu Boga i życiu moralnym. Wiarę starożytnego Izraela nazwano nie bez racji „monoteizmem etycznym”.

 

W końcu Bóg dał wyraz swojej miłości do ludzi, stając się człowiekiem w Jezusie Chrystusie. W Nim wziął na siebie ludzkie winy, cierpiąc i umierając na krzyżu. Powstając z martwych pokazał nieograniczoną Boską potęgę i dał ludziom nadzieję na życie wieczne. Stąd płynie obietnica powrotu do Boga w czasach ostatecznych.

 

Zapisanie tych wydarzeń w Piśmie Świętym, swoistym liście Boga do ludzi, uświadamia też rolę Boga jako źródła i nauczyciela prawdy. Bóg jako Prawda i Mądrość objawia siebie przez ludzkie słowa Biblii – podobnie jak Syn Boży przyjął postać człowieka. W całej historii zbawienia, obejmującej dzieje Kościoła, Bóg daje się ludziom poznać, a Duch Święty w Kościele zapewnia nam dostęp do Bożej prawdy i mądrości. Utworzenie Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa i drogą do zbawienia jego członków, też świadczy o Bogu jako Zbawcy i troskliwym Ojcu ludzi.

 

 

Skoro Bóg dał siebie poznać ludziom, człowiek może coś o Bogu powiedzieć. Biblia wyraża to zwłaszcza poprzez imiona Boże. Nie są to same nazwy, gdyż w języku hebrajskim pojęcia imienia (szem) zawiera w sobie ideę określenia, definicji. Używając imion Bożych ludzie wyrażają swoją wiedzę o Bogu i wiarę w Niego.

 

Imię własne Boga Izraela brzmiało Jahwe. Słowo to nie było tylko dźwiękiem, gdyż znaczyło przypuszczalnie tyle, co Obecny, Istniejący. Bóg powiedział o sobie: „Jestem, który jestem” (Wj 3,14). Zaznaczył też, że jest Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba, konkretnych ludzi, którzy Go spotkali w swoim życiu.

 

Nie chodziło bowiem o istnienie w sensie abstrakcyjnym i filozoficznym, lecz właśnie o czynną obecność i aktywność w świecie. Taki Bóg jest Bogiem żywym i bliskim. Objawienie imienia Bożego Mojżeszowi na pustyni stanowiło zapowiedź, że Bóg objawi Swoje istnienie i obecność: tak swoim wiernym, jak wrogom. Tylko ten Bóg jest rzeczywiście obecny i istnieje. Imię to odnosi się więc do natury Boga.

 

Imię Jahwe objaśniano potem i tłumaczono słowem Pan (czasami pisanym PAN). Pan to jednak właściwie inne imię Boże, po hebrajsku Adonai, a po grecku Kyrios. Imię to oddaje relację między Bogiem a światem i ludźmi, nad którymi włada. Co stworzył, jest jego własnością i podlega jego rządom. Imię Pana odnosi się do Boga jako do Osoby, dlatego można je tak samo odnieść do Ojca, Syna i Ducha Świętego. Dzięki Nowemu Testamentowi wiemy, że Bóg jest jeden w trzech Osobach.

 

Samo słowo Bóg wymieniam potem, gdyż w perspektywie Biblii tamte imiona, Jahwe i Pan, wysuwają się na czoło. Dobrze bowiem oddają swoiste cechy Boga Biblii. Słowo „Bóg” ma natomiast charakter ogólny. Znane było i jest różnym religiom na określenie sił wyższych niż ludzie. Pismo Święte odrzuciło wiarę w licznych bogów wewnątrz świata, wskazując, że cechy boskie ma tylko jedna istota, Bóg Najwyższy. Wyznanie wiary Izraela (Pwt 6,4), głosiło, że Jahwe jest jedyny. Nie ma innego, dlatego nie wolno ubóstwiać żadnych elementów kosmosu. Bóg jest i ponad światem, i w świecie.

 

Imionom tym towarzyszą inne, dotyczące różnych cech Boga. Bóg jest Wszechmocny. Imię „Ojciec” pokazuje Go jako Stwórcę, który rządzi swoimi dziećmi i troszczy się o nie. Imię „Święty” pokazuje wzniosłość i wielkość Boga; zarazem jest On tym, który uświęca ludzi i zbliża ich do siebie. Bóg jest Zbawcą, to znaczy ratuje ludzi od zła i śmierci, opiekuje się nimi i ich wspiera. W szczególny sposób dotyczy to Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.