Epilog

W pierwszy dzień po szabacie...

W dniu po szabacie kobiety obudziły się wcześnie rano i udały się do grobu, aby dokończyć obmycia ciała Jezusa. Martwiły się jedynie kamieniem, który zamykał grób.

W dzień po szabacie apostołowie po nocy spędzonej na włóczeniu się w pobliżu miasta zgromadzili się w Wieczerniku, pełni bólu i wstydu, poczucia winy i lęku.

W dzień po szabacie Kajfasz i Annasz spotkali się, żeby porozmawiać o udanym święcie i mnóstwie pielgrzymów przybyłych z całego cesarstwa, a także pomyśleć o nowym sposobie nabywania trzody do składania ofiar całopalnych. Potem mówili o Jezusie i zdecydowali się poprosić Piłata o pikietę żołnierzy do pilnowania Jego grobu, lecz Piłat, który znów poczuł się mocny, odmówił im.

W dzień po szabacie Piłat, odprężony po napięciach z ostatnich dni, wrócił do Cezarei pod eskortą sporej grupy żołnierzy, zadowolony, że święto przebiegło spokojnie i że pokonał arogancję Sanhedrynu, który zadeklarował swoje oddanie cesarstwu.

W dzień po szabacie faryzeusze spotkali się jak co dzień, aby posłuchać słów jednego z rabbich i nikt nawet nie wspominał o Nazarejczyku. Ktoś jednak zauważył nieobecność Nikodema.

W dzień po szabacie, kiedy kupcy prezentowali towary przed swoimi sklepikami, ktoś zauważył dwie zdyszane kobiety biegnące (takie zachowanie nie przystoi kobiecie!) w kierunku wzgórza Syjonu.

 W dzień po szabacie ktoś powiedział, że Jeszua bar Josef, Nazorejczyk, Prorok z Galilei, zabity z powodu bluźnierstwa w przeddzień święta Pesach, powstał z martwych i wielu dało świadectwo, że Go spotkało.

Od tamtej pory dzień po szabacie upamiętnia Jego zmartwychwstanie, a uczniowie nazwali go niedzielą, dominica, dniem Pana Jezusa. Tego dnia uczniowie gromadzą się, by słuchać Słowa i łamać Chleb.
 

W pierwszy dzień po szabacie wszystko się zaczęło.