Jej nauka została przyjęta na całym świecie, jak tego dowodzą studia przeprowadzone w związku z nadaniem jej doktoratu. Zgodnie z wypowiedzią papieża Piusa XI, była "największą świętą naszych czasów". Wywarła wpływ na papieży i na Ojców Soboru Watykańskiego II i oczywiście na Jana Pawła II, który odwiedził Lisieux i przypomniał o odkryciu przez Teresę "małej drogi", dzięki której odnawia w świadomości wierzących najbardziej podstawową prawdę: "Bóg jest naszym Ojcem, a my jesteśmy Jego dziećmi" (nr 10). Znakiem recepcji jej nauki przez Kościół jest jej obecność w licznych dokumentach papieskich, a także w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Fakt tak powszechnej ekspansji jej doktryny świadczy o jej szczególnej aktualności.

 

Źródło i istota aktualności. Święci nie starzeją się, mimo że żyli w określonym okresie historii, którego już nie ma, i mimo że przeminęła także kultura ich epoki. Dzieło rąk Bożych, jakim jest życie Teresy, nie uległo w najmniejszym stopniu zniszczeniu ani zestarzeniu się przez te 100 lat od jej śmierci. Wszystko jest niezwykle aktualne. Można to zrozumieć na przykładzie ziemskiego życia Jezusa. Bóg objawił w ludzkich gestach i słowach Jezusa swoją wieczną Prawdę i Miłość. Tę samą prawdę i miłość Bóg wciela w życie wierzących, zjednoczonych z Jezusem. Im bardziej ktoś stanowi jedno z Chrystusem, tym bardziej także jego słowa, gesty i cała historia niosą Boże zbawcze przesłanie. Teresa jest obecna w naszej współczesności, ponieważ jest zjednoczona z Tym, który był, jest i będzie – z Jezusem Chrystusem. Niezmienna Dobra Nowina jest żywa i przemawia w konkretnych historycznych gestach i słowach Teresy.

 

Przesłanie Teresy jest aktualne dlatego, że przypomina wszystkim istotne prawdy powołania chrześcijańskiego:

 

- Wobec Boga wszyscy jesteśmy mali, ubodzy, zależni jak dzieci od rodziców. Jesteśmy "ubodzy" także w innym znaczeniu, w znaczeniu nierozumienia istoty sprawy. W mniejszym czy większym stopniu chcemy zawdzięczać swoją doskonałość własnym wysiłkom, własnej pracy nad sobą; bo zamieniliśmy prawdziwe wymaganie świętości na pokutę, wyrzeczenie, umartwienie, dokładne wypełnianie obowiązków stanu, cierpliwość, opanowanie, panowanie nad sobą itd. Jesteśmy ubodzy, bo to, co powinno być przejawem Bożego działania i naszej uległości Bogu, czynimy naszym programem świętości. Dlatego nie jesteśmy naprawdę ubodzy w ewangelicznym i pozytywnym znaczeniu tego słowa; jesteśmy bogaci własnymi osiągnięciami i dlatego musimy zaczynać od początku.

 

- Na drodze życia chrześcijańskiego nie można postępować, działając na własną rękę, ale jedynie poddając się przewodnictwu Ducha Świętego. Prawdziwymi dziećmi Bożymi są ci, którzy dają się prowadzić Duchowi Jezusowemu.

 

- Droga do Boga nie zwalnia z wysiłku, który wszyscy bez wyjątku muszą podejmować, by być wiernym swojemu powołaniu. Dziecko Boże, niesione przez Boga, nie przestaje walczyć, ale czyni to zawsze w duchu dziecka, które całą swoją ufność pokłada w Ojcu i pracuje, by wyzuć się z siebie, a ubogacić się Jego bogactwem.

 

Powszechność przeznaczenia. Teresa była wyjątkową osobą, obdarowaną szczególną wrażliwością na Boże sprawy, posiadającą powołanie zakonne realizowane za klauzurą, kroczącą "małą drogą", która jest drogą mistyczną w szerokim znaczeniu tego słowa. Może w związku z tym powstać wątpliwość, czy zwykli, niepodobni do Teresy chrześcijanie, mogą ją naśladować?

 

Trzeba uwzględniać nie podobieństwo do Teresy, ale naszą sytuację wobec Boga, którą przybliża nam Teresa. Człowiek wobec Boga jest zawsze niczym, a Bóg zawsze ofiarowuje zbawienie z czystej miłości. Tej proporcji nigdy nie można zachwiać, gdyż wynieślibyśmy człowieka ponad jego "nic". Przed tym ustrzec nas powinna pokora. Człowiek, bez względu na to czy jest sprawiedliwy, niedoskonały, czy bardzo grzeszny, wobec Boga, który jest wszystkim, zawsze jest prawie jak nic. Jednocześnie Bóg jest dla wszystkich bez wyjątku Ojcem, bo wszyscy, i niewinni, i wielcy grzesznicy, są jego dziećmi. Tę właśnie prawdę podkreślił Jan Paweł II w Lisieux:

 

"O Teresie z Lisieux można powiedzieć z przekonaniem, że Duch Boży pozwolił, by jej serce objawiło bezpośrednio ludziom naszych czasów podstawową tajemnicę, podstawową rzeczywistość Ewangelii: fakt, że w rzeczywistości otrzymaliśmy ducha przybranych dzieci, który sprawia, że wołamy: Abba, Ojcze!. Mała droga jest drogą świętego dziecięctwa. W tej drodze zawiera się zarazem potwierdzenie i odnowienie najbardziej podstawowej i najbardziej powszechnej prawdy. Jakaż bowiem prawda przekazu ewangelicznego jest bardziej podstawowa i bardziej powszechna niż ta: Bóg jest naszym Ojcem, a my jesteśmy Jego dziećmi?"
  

Wobec wszystkich ludzi, którzy w większym lub mniejszym stopniu są grzesznikami, Bóg jest ogniem nieskończonej miłości, która w jednym momencie przebacza, odradza i uświęca. Wystarczy, by grzesznik pozwolił się Bogu miłować.