Autor: Natalia (---.szczecin.mm.pl)
Data: 2008-08-21 23:48
Hej :)
Mam 16 lat i moim problemem jest to, że nie zawsze jestem akceptowana w gronie swoich rówieśników, często jestem wyśmiewana i może z tego powodu czuje ogromną potrzebę przynależenia do jakiejś wspólnoty, grupy.
Trzy lata temu znalazłam taką grupę w Kościele i od tamtego czasu nareszcie czuje się szczęśliwa, akceptowana i lubiana, czuje że ktoś się mną interesuje i nie jestem samotna, ale ostatnio po przeczytaniu fragmentu Pisma świętego o pobożnych uczynkach, zaczęłam się zastanawiać po co tam chodzę. Czy robie to dla Chrystusa? Czy po to aby mieć przyjaciół? Czy aby ich zdobyć nie próbuje im imponować tym że tam uczęszczam, że podejmuje różne zadania i solidnie się z nich wywiązuje, czy nie za bardzo skupiam się na osobach, które tam są i czy w tym wszystkim nie zagubiłam gdzieś Boga.
Wspaniałym uczuciem jest to, kiedy w trudnych chwilach ma się świadomość, że jest taka osoba, która pamięta i myśli o mnie.
Nie wiem czy potrafię dobrze to wszystko wytłumaczyć, ale we fragmencie Pisma było napisane, że człowiek, który wykonuje uczynki pobożne na pokaz przed ludźmi nie wejdzie do Królestwa Bożego i wystraszyłam się, zaczęłam buntować się na Chrystusa, że nie chce mojego szczęścia, że chce abym była samotna. Nie wiem co robić, czy zrezygnować z angażowania się w Kościół, co sprawiłoby, że znów utraciłabym swój spokój i dotychczasowe szczęście? Czy po prostu wystarczy, że coś zmienię? POZDRAWIAM i proszę o odpowiedź :)
|
|
