Autor: Kamil (---.xdsl.centertel.pl)
Data: 2011-01-05 16:45
Witam,
Piszę jeszcze raz (Pan Michał pisał, że zniknąłem, ale cały czas obserwuję forum, tylko nie miałem tematów do napisania). Generalnie dochodzę do wniosku, że będę szukał kontaktu z Bogiem przez całe życie, a i tak pewnie nie będzie jakiegoś przełomu w moim życiu. Ludzie, którzy mają zapewniony start w życiu, wszystko się im układa, mało problemów, fajne warunki mieszkaniowe i wychowują się w bezstresowej rodzinie łatwo dostrzegą Boga i dziękują i chodzą do Kościoła i życie płynie im jak po maśle. A gdy życie się nie układa, to jak tu szukać nadziei? Byłem na przykład dziś w kościele i tak sobie w myślach mówiłem co mnie gnębi, ale to tak jak bym mówił sam do siebie i liczył, że może ktoś mnie tam wysłucha, ale jaka jest szansa że w ogóle ktoś wysłucha, i że ten świat nadprzyrodzony istnieje - to kolejna sprawa. Odkryłem i w sumie się też pogodziłem, że mój mózg zawsze, gdy mowa będzie o jakimś cudzie, ma jakieś "ale". Tłumaczę to sobie, że jakaś sytuacja, którą nauka rozwiąże, a która w tej chwili jest nie do zrozumienia - ale chociaż wiem, że taka sytuacja jest niewiarygodna, ale coś mi nie pozwala uwierzyć do końca. Do tej pory cuda były jakimś motorem napędowym do przemyśleń, że istnieje rzeczywistość nienamacalna, bo w Biblię nie potrafię uwierzyć. Myślę sobie, żeby może dać sobie spokój z tym szukaniem Boga na siłę, bo zamiast przynosić mi to radość, odkrywam, że jestem smutny. Religia kojarzy mi się ze strachem i czymś co nie jest radosne. Może lepszą opcją dla mnie będzie przejście z powrotem w codzienność i bycie takim katolikiem jakim byłem tzn. w niedzielę do kościoła, nie robić nikomu krzywdy, nie kraść, przed spaniem paciorek i to by było na tyle i liczyć na to, że jeżeli Jezus i wszystko co z Nim związane, pomimo mojego niedowiarstwa, okaże się prawdą, to przebaczy mi i pośle mnie chociaż do czyśćca.
|
|
