Autor: bez nicku (---.adsl.inetia.pl)
Data: 2011-03-02 20:50
Pan Bóg stwarzając świat uczynił niedzielę dniem wolnym od pracy. Zawsze żyłam w przekonaniu, że praca w niedzielę jest grzechem ciężkim, za wyłączeniem oczywiście pracy "wyższej konieczności" (np. praca lekarza, strażaka, niektóre prace domowe, rolnicze), często mówiono o tym w kazaniach. Teraz nie pracując składam dokumenty aplikacyjne również w miejsca, gdzie pracuje się w niedzielę (dlatego, że pracodawca tego wymaga, a nie dlatego, że jest to niezbędne komukolwiek). I mam w związku z tym wyrzuty sumienia. Nie potrafię określić, czy gdybym ich nie składała m. in. w takie miejsca byłoby to usprawiedliwianiem lenistwa, czy jeśli je składam to usprawiedliwiam grzech przeciwko trzeciemu przykazaniu Bożemu i pierwszemu kościelnemu. Czyli – wiem, że moje myślenie jest błędne, nie wiem jednak w którym momencie. :) Pod względem finansowym nie byłaby to praca niekonieczna, tzn. szukając pracodawcy nie wymagającego pracy niedzielnej nie narażałabym ani siebie, ani nikogo innego na śmierć głodową, nie mam męża ani dzieci. Byłaby jednak "konieczna psychicznie", bo muszę żyć na własny rachunek, "uniezależnić się" od rodziców, bo z dnia na dzień coraz bardziej tracę nadzieję, siły, coraz bardziej się boję (i tego, że pracy nie znajdę, i tego, że kiedy znajdę to nie będę się do niej nadawała). Co do możliwości uczestnictwa we Mszy niekiedy wiem, że istniałaby na pewno, ale nie zawsze jestem w stanie to sprawdzić. Czy brak pracy jest usprawiedliwieniem dla konieczności pracy w niedzielę w takim przypadku, gdy do wyboru jest albo praca m. in. w niedzielę, albo żadna? Co dokładnie oznacza "powstrzymywanie się od prac niekoniecznych"? Czy przykazanie uwzględnia, jeśli można to tak nazwać, konieczność psychiczną?
|
|
