Autor: W. (---.stimo.net)
Data: 2014-01-26 09:33
Moje życie to jedna wielka porażka. Nie radzę sobie z niczym. Jestem egoistką, kocham tylko siebie (chorą miłością). Ciągle się kłócę z bliskimi, mam ich dość, brakuje mi w stosunku do nich cierpliwości, łatwo wybucham, wpadam w szał, zwyczajnie nie umiem się opanować. I tak całe życie, a im dalej, tym gorzej. Znikąd nie mam zrozumienia, jestem ze swoimi problemami sama, co tylko pogłębia ten stan. Kocham moją rodzinę, a jednak tak bardzo ich krzywdzę. I nie potrafię przestać. Chyba wszyscy powinniśmy się zmienić, ale powinnam zacząć od siebie, a nie wiem jak, nie potrafię, staram się (a może tylko mi się wydaje?) a nie wychodzi. Czuję się jak śmieć, jak ktoś, dla kogo nie ma ratunku, kto marnuje własne życie, a przy okazji i innych. Tyle we mnie gniewu, złości, zła...brakuje mi nadziei, że z tego wyjdę. Co więcej, ja mam pewność, że tak zostanie już do końca moich dni. Będę coraz bardziej zgorzkniała, o pustym sercu, bez nadziei na lepsze jutro.
Napiszecie, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, że On pomoże, da siłę. Modlę się, błagam, obiecuję poprawę i nic. Jest coraz gorzej. Zawsze miałam jakąś nadzieję, nawet niewielką, teraz czuję, że wszystko jest bez sensu, że się z tego nie wygrzebię. Jestem złym człowiekiem. Staram się być blisko Boga, pogłębiać wiarę, ale wiara bez uczynków jest martwa, ja jestem martwa. Co robić? Jak żyć kiedy brakuje nadziei? Błagam o pomoc, o modlitwę. I z góry dziękuję.
|
|
