Autor: verti (153.19.195.---)
Data: 2015-05-14 08:22
Szczęść Boże wszystkim
Pytam trochę anonimowo, bo zastanawia mnie pewna kwestia, z którą spotykam się w Kościele jakby dwutorowo. Mianowicie, chodzi o to, co jest prawdą z teologii, Boga i świata w tych dwóch aspektach:
1. Spotykam się z nim czasem, ostatnio między innymi w kontekście objawień z Fatimy - 13 maja jako znak, wydarzenia polityczne, masoński rząd Portugalii, Jan Paweł powierza Rosję Matce Boskiej i dokonuje przewrotu - bezkrwawej rewolucji, a do tego widmo nowych ideologii z zachodu niszczących naszą wiarę. To tylko jedne z wątków, ale w sumie każdy wątek polityczny można zauważyć jako Boży plan, który się spełnia. Ogólnie kazanie - o ile trzymało się faktów było dobre, ale czy Bóg faktycznie działa na zasadzie "powierzenie - > zadziałanie" ? Bo wydaje się zastanowić, że po co jest kilkadziesiąt lat cierpień pod rządami stalinowskimi etc i Bóg czeka, aż papież dokona takiego aktu? A co przykładowo z programowym postulatem G. Brauna - o intronizacji Chrystusa na króla Polski? O ile wydaje się to niedorzeczne, to są jakieś fakty ku temu teologiczno-kanoniczne? Gdyż, że tak to określę "zalatuje" to neopogaństwem, na zasadzie składania ofiar bożkom, a oni zadziałają. Jakby Boga dało się okiełznać.
2. Drugim nurtem jest Kościół - ludzki, tak to umownie nazwijmy. Wtedy nie słucham niczego o tego typu znakach, księża skupiają się na miłości Boga do człowieka, na miłosierdziu. Nawet jeśli jest to moralizowanie, to wydaje się "nie najgorsze", w sensie nie musimy się nawracać, bo napadnie nas przeznaczenie Boże i zniszczy się świat, tylko słyszy się o przemijalności człowieczeństwa. Zmierzamy do raju, i o ile walka z grzechami i szatanem istnieje, to nie jest to walka z całym światem, systemami politycznymi itp jak w pkt. 1. Jest to nastrój pozytywny.
Wiem, że to mniej więcej wpisuje się w dyskurs "Duch czy Litera", jednak jeśli to możliwe, o obalenie kilku liter i wskazanie ewentualnej ulotności ducha.
Trudno wskazać konkrety, gdyż oficjalnie ich nie ma. Oficjalnie i wierze, że tak jest - Oba nurty trzymają się jednej doktryny i jednej nauki, ale dlaczego są tak różne? Czy któraś z tez z pkt. 1. jest nieprawdziwa? Jeśli tak to dlaczego? Czy drugi nurt jest "zbyt łagodny" dla wyzwań współczesnego świata? Czy powinniśmy walczyć, nawracać się i być twardymi katolikami?
Czasem mi - katolikowi trudno to zrozumieć. Można uznać, że przeszedłem drogę od 1 do 2. Bo po prostu Kościół 1. o ile dawał mi fakty, nie dawał mi zrozumienia i miłości. Niemniej nie oczerniam 1. chcę i próbuję zrozumieć.
Jednocześnie widzę też, jacy ludzie wychodzą z kościołów, w których dominuje nurt 1 lub 2. W przypadku pierwszego - często osoby zatwardziałe, z którymi nie można dyskutować, mieć innego zdania - wręcz są przekonani o swej nieomylności i szafują na prawo i lewo prawdami. Na ustach jest miłość Chrystusa, ale tylko w tym miejscu dalej często pustka. Natomiast w 2 - osoby, które czasem nie potrafią utrzymać kręgosłupa w sprawach poglądowych, jednak okazują miłość wokół siebie. Nie mówią jak bardzo wierzą wszystkim dookoła.
Wiem, że pytanie jest długie i skomplikowane, dlatego jeśli jest ku temu ewentualna literatura (może być nawet naukowo-teologiczna, ale konkretna), to proszę o podanie.
Pozdrawiam
|
|
Re: Skomplikowane: Dwa różne Kościoły? Co jest prawdą? nowy
Re: Skomplikowane: Dwa różne Kościoły? Co jest prawdą? nowy
