Autor: Anna (25 l.) (---.nsk.net.pl)
Data: 2017-01-22 14:56
Prawie przez całe życie byłam nieszczęśliwa. Już od pierwszej klasy podstawówki zaczęły się moje problemy emocjonalne, tzn. wtedy mi zaczęły bardziej przeszkadzać, a tylko z wiekiem się to nasilało. Zawsze byłam osobą nieśmiałą, niewierzącą w siebie z kompleksami. Jestem tak nieśmiała, że w grupie innych osób w ogóle się nie odzywam. Miałam kiedyś koleżanki, nawet dwie przyjaciółki, ale zostawiły mnie, bo miały mnie pewnie dość. Po odejściu moich przyjaciółek załamałam się totalnie i zawsze mi ich brakowało i czułam się samotna nawet jak miałam inne koleżanki, które też mnie potem zostawiły. To wszystko działo się w gimnazjum. Po gimnazjum przesiedziałam dwa lata sama w domu nigdzie nie wychodząc. Wpadłam w anoreksje bulimie i depresje oczywiście nie leczyłam się nigdzie, bo nawet nie wierzyłam, że lekarze są w stanie mi pomóc. Po tych dwóch latach nawróciłam się do Boga i postanowiłam pójść do liceum i poszłam z ogromnym strachem i nerwicą. W szkole było tak ciężko, że wyrzekłam się Boga i odeszłam od wiary na 2-3 lata. W chwili gdy koleżanka się mnie spytała czy wierze to usłyszałam ostrzeżenie uważaj, ale zignorowałam to i szybko odpowiedziałam, że nie i po tym usłyszałam w duszy, że popełniłam grzech niewybaczalny i ja do tego głosu powiedziałam, że przecież nie ma grzechu niewybaczalnego, a ten głos do mnie, że przekreśliłam szanse zbawienia. Napisałam, że to był głos, ale tak naprawdę to tego głosu nie słyszałam tylko on przeze mnie jakby przeszedł (mam nadzieję, że dobrze to wytłumaczyłam). No i do mojego koszmaru doszły kolejne problemy m.in. wątpliwości w łaskę zbawienia. Pewnie znacie historie Ezawa i tez fragment listu do hebrajczyków gdzie pisze, że jeśli ktoś raz był nawrócony i odpadł to nie ma możliwości nawrócenia czy jakoś tak. Chodziłam wiele razy na msze o uzdrowienie i tam dostałam małe światełko nadziei, bo kobieta w tym tzw. "poznaniu" powiedziała mi, że Bóg mi wszystko wybaczył i że mam u niego czystą kartę. I tu pojawiły się kolejne moje wątpliwości, bo ta kobieta powiedziała tylko, że Bóg mi wybaczył, a nie, że wciąż mam szanse zabawienia. Przecież chyba może być tak, że ludziom potępionym też wybaczył, bo żałują, ale nie mają już szansy zbawienia. Czy można jeszcze niżej upaść? Jestem w strasznym dołku. Nie mam nikogo do pomocy, jedynie rodziców których wykańczam. Mam 25 lat, nie mam pracy, asertywności, przyjaciół, kogoś do kogo mogłabym zadzwonić, rodzeństwo mnie nie znosi, wszystkiego się boję, jestem bardzo nieśmiała, nie potrafię się odezwać, nie mam nawet talentu, od 14 roku życia nie obchodzę urodzin, nie bawiłam się na mojej 18, bo jej nie miałam, w sylwestra też często jestem sama jak palec, a teraz jakby tego było mało mam wątpliwości co do mojej łaski zbawienia. Jeszcze od dwóch lat nie przyjmuję komunii, bo powinnam pójść do generalnej i ciężko mi zrobić rachunek sumienia z tylu lat. Moim największym marzeniem jest usłyszeć na mszy o uzdrowienie "w poznaniu", że mam szanse zbawienia. Mam nadzieję, że wszystko co napisałam jest zrozumiałe, przepraszam za błędy i za to, że pewnie wszytko napisałam chaotycznie, ale całe moje życie jest pogmatwane i chaotyczne i to pewnie dlatego. Mam jeszcze wiele innych krzyży o których pisać tu nie będę, bo to nie ma sensu. Potrzebowałam się wygadać. Może ktoś jest w stanie mi pomóc.
|
|
