Autor: dominika (35 l.) (---.dynamic.chello.pl)
Data: 2019-07-17 22:10
Mam okropny problem, z którym od wielu lat nie potrafię sobie poradzić. Jestem kobietą 35 letnią. W wieku 20 lat zaręczyłam się z chłopakiem, którego ogromnie kochałam, załatwiliśmy ślub, ale nie dochowałam czystości do ślubu, na pół roku przed planowanym ślubem utraciłam z nim dziewictwo, wyspowiadałam sie wtedy z tego, byłam pewna, że będziemy razem do końca swoich dni. Na miesiąc przed slubem on jednak się wycofał, rodzice musieli wszystko odwoływać, do ślubu nie doszło, poniewaz on wytłumaczył to tak, ze w nowej pracy poznał jakąś kobietę i się bardzo zakochał. Zostałam wtedy sama, wpadłam w depresję, 5 lat leczyłam się na depresję, najbardziej żałowałam tego, ze utraciłam z nim dziewictwo. Po 7 latach od tego wydarzenia poznałam wspaniałego mężczynę - także katolika, spotykalismy sie kilka miesięcy, postanowiłam mu wyznac prawde o tym, ze nie jestem juz dziewicą, on nie mógł tego znieść i odszedł, ponieważ dla niego miało to ogromne znaczenie. Po 2 latach znów poznałam kogoś na pielgrzymce, mój brak dziewictwa mu niby nie przeszkadzał, ale cały czas mi o tym wspominał, wypominał, że to zrobiłam przed laty, ciągle go przepraszałam, ze ogromnie tego żałuję, ale on nie potrafił się z tym pogodzić, po roku spotkań odszedł - fakt ten był dla niego zbyt trudny. Dziś mam 35 lat, od kilku lat trzymam sie z daleka od męzczyzn, czuję się strasznie przez błąd, jaki popełniłam wtedy mając 21 lat. Utraciłam przez to dwóch wartościowych męzczyzn i szansę na założenie rodziny, której od lat pragnę. Boję się wrecz teraz kogoś poznać, ze znów, gdy wyznam prawdę to męzczyzna ucieknie. Zależy mi na mężu wierzącym, uczestniczacym w życiu Kościoła katolickiego - jak ja, a nie ateiście lub agnostyku, ale czy z tym defektem jeszcze będę miała jakąś szansę... Jak sie z tym pogodzić, spowiedź mi nie pomogła, bo nadal czuję to brzemię, które na mnie ciąży. Czy któraś z Was tu piszących doświadczyła czegoś podobnego?
|
|
