Autor: Stokrotka (po 30-stce) (213.199.248.---)
Data: 2020-06-02 08:53
Chcę się zwierzyć z moich obawów, bo mimo że jestem grubo po 30 nadal jestem fizycznie dziewicą. Odkąd pamiętam szczęścia do facetów normalnych nigdy nie miałam. Pierwszy chłopak mnie zwodził, potem rzucił i skrzywdził. Długo to przeżywałam żeby zapomnieć. Potem nie było w czym wybierać albo trafiali mi się tacy co szukają przygód i o mało co. do grzechu mnie namawiali, albo pijacy albo rozwodnicy z którymi raczej nie zaczynałam. Jakiś czas temu gówniarz chciał mnie do romansu namówić i był tak nachalny że po 3 spotkaniach zakończyłam znajomość. bo nie chciałam żyć w grzechu i zawsze wybierałam Jezusa. Mimo, że odmówiłam już dwie nowenny pompejanskie nadal nie wysłuchuje mnie Bóg w sprawie dobrego męża a inne modlitwy szybko zostały wysłuchane. Zaczynam tracić nadzieje, że mam powołanie do małżeństwa. Owszem jeśli jest taka wola Boża to mogę to przyjąć tylko problem jest z późnym dziewictwem. Ludzie się raczej śmieją z takich rzeczy, owszem mogę nikomu nie mówić ale wie o tym mój lekarz. A co będzie jak minie 40 i nadal nią będę. Miałam operację ginekologiczną i biopsję i nie wiem czy posiadam błonę, choć lekarz twierdził, że tak ale wierzyć mi się nie chce bo piszą że po takich zabiegach się traci. Niem co sobie pomyśli mój ginekolog, jeśli mówię że nie było współżycia to się śmieje albo przy badaniu czasem krzywi. Bada mnie jak wszystkich normalnie. Jak sobie z tym radzić czy są też takie osoby. Przeraża mnie myśl jeśli zostanę dziewicą. Czasem kusi mnie żeby stracić z byle kim a z drugiej strony chce żyć w czystości.
|
|
