Autor: Ano (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 2020-10-10 23:23
Szczęść Boże,
Od jakiegoś czasu zmagam się z wieloma pytaniami i dylematami moralnymi względem moich rodziców. Chciałbym zadać kilka pytań, dlatego wymienię je po kolei. Z góry dziękuję za odpowiedź
1) Jak mam rozsądzić kiedy powinienem pomóc rodzicom a kiedy mam prawo odmówić? Ostatnia sytuacja: Ojciec chce zatrudnić mnie na dwa dni, przy pomocy na parkingu. Oznacza to stanie przez kilkanaście godzin na chłodzie czy w deszczu (zależy od pogody) oraz kontakt z tysiącami ludzi, którzy przewiną się przez ten parking, także kontakt z pieniędzmi w warunkach gdzie nie da się umyć rąk itd. Ja chce odmówić - boję się zakażenia koronawirusem, ponieważ wiem że jestem raczej kruchego zdrowia. Na co dostaję odpowiedź, że jeśli nie przyjdę to ojciec w niczym więcej mi nie pomoże i mam na niego nie liczyć. Czuję się za szantażowany i zmuszony się zgodzić, lecz naprawdę boję się o swoje zdrowie...
Wiem że, ludzie dookoła mnie są stronniczy w tej sprawie. Mama jest koronasceptykiem, więc wyśmieje moje obawy, a ojciec nie musi szukać żadnego innego pracownika na moje miejsce, jeśli zgodnie z jego wolą przyjdę do tej pracy. Ostatecznie, większość rodziny zgodziła się z tym żebym lepiej nie szedł bo nie ma co ryzykować, jednak ojciec zastrzegł sobie, że nie pomoże mi i to w momencie w którym najmniej będę się tego spodziewał. Matka, pomimo tego że finalnie opowiedziała się bym nie szedł na parking, jeszcze w kwietniu przejeżdżała przez miasto w którym mieszkam i zapragnęła się ze mną spotkać, i nie mogło być to spotkanie na dworze w maseczkach tylko koniecznie w mieszkaniu. Wtedy również mieliśmy bardzo nie pewną sytuację, wszystko było pozamykane nie wiedzieliśmy przecież z czym zjeść całą tą pandemie, więc stwierdziłem że na razie lepiej – bezpieczniej będzie się nie spotykać, skoro tak naprawdę nie ma żadnej potrzeby poza samym faktem spotkania się. Wtedy rozpętała się straszliwa kłótnia, choć ciężko to nazwać kłótnią raczej zwykły atak na mnie i na moją narzeczoną. Rozum podpowiadał mi że lepiej nie ryzykować, jednak matka zarzucała nam, że nie możemy tak dbać o nasze życie. Zatem tak jak widać, jej opinia na temat potencjalnego wystawiania się na potrzebne kontakty zmienia się zależności od tego co będzie jej bardziej na rękę – nie to co lepsze będzie dla mnie czy dla mojego zdrowia. Rodzice są rozwiedzeni więc perspektywa mamy nie zgodzenia się z takimi pogróżkami ojca, wynikała pewnie z czystej niechęci do jego zachowania. Moi rodzice nie potrzebują tak naprawdę większej pomocy ode mnie. Są w sile wieku mama 43 ojciec 47 lat. Maja dużo pieniędzy i świetne zdrowie. Prowadzą bardzo szybki i „współczesny” tryb życia. Zatem czuje się zaszczuty prośbami narażającym mnie pomimo mojej woli.
2) Często czuje, że prośby rodziców do mnie wynikają głównie z faktu, że im nie chce się czegoś zrobić - mimo, że sami poradziliby sobie z zadaniem, to zlecają to mi, bo ja mam więcej czasu (z pewnością tak jest bo oboje pracują bardzo dużo ale czuje, że nie ma w tym do mnie szacunku). Dla przykładu: sytuacja w której mam napisać cv dla jakichś koleżanek ojca, które same nie mogą tego zrobić, a on nie prosi mnie o podesłanie jakiegoś schematu do wpisywania tylko wpisania wszystkiego zamiast niego. Twierdzi, że jemu zajęłoby to godzinę, Ale tymczasem mi zajęło to niewiele mniej. Była to zwykła nudna mechaniczna praca, którą po prostu oddał ponieważ jemu nie chciało im się tego robić, więc można to przecież zrobić za nich dziecko (tak czuje). Oczywiście pomogłem, ale zawsze gdy jestem proszony o takie rzeczy czuję jakiś niesmak. Są to prace typu dostaje wiadomość głosową z treścią tego co mam napisać na komputerze, a następnie dostarczyć im sam tekst. Przecież sami też daliby radę to zrobić, dlatego czuję się po prostu traktowany kompletnie bez szacunku. Czy to właściwe?
|
|
