Autor: JCzW (---.dynamic.chello.pl)
Data: 2014-02-11 10:42
Szczęść Boże,
wiem, że to może zabrzmieć trywialnie, w końcu takie tematy przydarzają się każdego dnia... Jednak nie mogę znaleźć ukojenia.
Właśnie (w zeszły piątek) zakończył się mój roczny związek z cudownym mężczyzną. Teraz wiem, że to była miłość. Nie umiałam jej rozpoznać na czas. On przez rok starał się o jasność sytuacja, ja to przeciągałam... Teraz wiem, że ciągle coś czułam, coś, co mnie przy nim trzymało. Nie umiałam jednak się określić. Niby przeszkadzały mi w nim różne rzeczy, ale nie były aż tak istotne... Dawał wszystko, czego może zapragnąć kobieta. Nawet do kościoła ze mną chodził, chociaż sam był niepraktykujący (i raczej niewierzący).
Nie umiem sobie wybaczyć, że wielkość tego, co się dzieje/działo doszła do mnie dopiero na ostatni etap naszego bycia razem. To ciągle nie mogło do mnie dojść... Ciągle przeczyłam, mówiłam, że to nie to. A jednak. Teraz już go nie odzyskam, odszedł do innej.
Zastanawiam się, czy to nie moja wina. W sensie takim, że być może po prostu przez mój słaby wówczas kontakt z Bogiem (brak Komunii, bo współżyliśmy) się do tego przyczynił. Kiedyś byłam mocno wierząca, puściło gdzieś na studiach... Widzę inne związki. Wierzący, niewierzący - są ze sobą, kochają się, potem biorą ślub. Dlaczego ja nie mogłam tego samego uzyskać? Czemu to, co mnie spotkało, musiało się tak, a nie inaczej skończyć, że on już nawet nie chciał czekać, tylko od razu poszedł do innej, kiedy chciałam o niego jeszcze raz zawalczyć...
Jestem załamana. Spędziliśmy ze sobą cały rok, bardzo intensywnie. Nagle się urwało i nie potrafię znaleźć sobie miejsca... Proszę, pomocy.
Justyna.
|
|
