Trzy kaplice, które swoim wyglądem nawiązują do Bazyliki Zwiastowania w Nazarecie, Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem i Bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie, poświęcił kard. Stanisław Dziwisz podczas nabożeństwa w Wigilię Zesłania Ducha Świętego w krakowskim Sanktuarium św. Jana Pawła II.

 

Zebranych przywitał kustosz Sanktuarium św. Jana Pawła II, ks. Mateusz Hosaja. Zauważył On powiązanie Zesłania Ducha Świętego oraz Eucharystii z wydarzeniami upamiętnianymi przez kaplice Ziemi Świętej.

– Chcemy, aby ta perspektywa, która dzieje się za ołtarzem, była ciągle w tle wszystkich wydarzeń, które dokonują się tutaj, w prezbiterium, podczas każdej Eucharystii; które są centrum, kerygmą, sensem naszej wiary – mówił.

 

W programie słowno-muzycznym artyści przypomnieli, co o Nazarecie, Betlejem i Jerozolimie mówi Ewangelia. Nawiązali również do nauczania św. Jana Pawła II z tych miejsc. Następnie kard. Stanisław Dziwisz poświęcił trzy kaplice, znajdujące się za prezbiterium.

 

Po obrzędzie poświęcenia nadszedł czas przemówień.

– Jestem szczęśliwy, że trzy najważniejsze wydarzenia z historii zbawienia są ujęte w tych kaplicach – mówił o. Zacheusz Drążek OFM, przełożony klasztoru franciszkanów przy Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie.

 

– Teraz pielgrzymi mogą sami przybywać tutaj i nawiedzać niemych świadków wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat – dodał komisarz Ziemi Świętej w Polsce, o. Paschalis Kwoczała OFM.

 

Całą uroczystość podsumował ks. Mateusz Hosaja.

– Wydarzenia z życia Jezusa to wydarzenia przepełnione tchnieniem Ducha Świętego. To wydarzenia, w których zawsze obecna jest Matka, Maryja – zauważył.

 

Na zakończenie ks. kardynał odczytał modlitwę o pokój, przypisywaną niekiedy św. Franciszkowi:

 

O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju,

abyśmy siali miłość, tam gdzie panuje nienawiść;

wybaczenie, tam gdzie panuje krzywda;

jedność, tam gdzie panuje rozłam;

prawdę, tam gdzie panuje błąd;

wiarę, tam gdzie panuje zwątpienie;

nadzieję, tam gdzie panuje rozpacz;

światło, tam gdzie panuje mrok;

radość, tam gdzie panuje smutek.

Spraw, abyśmy mogli nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać;

nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć;

nie tyle szukać miłości, co kochać;

albowiem dając – otrzymujemy,

wybaczając – zyskujemy przebaczenie,

a umierając – rodzimy się do wiecznego życia.

Przez Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen.