W wigilię Bożego Narodzenia 1865 r. w Bazylice św. Piotra na Watykanie swoją prymicyjną Mszę św. odprawił świeżo upieczony doktor prawa kościelnego z Polski rodem, ks. Wincenty Smoczyński. Dzień wcześniej, w rzymskiej Bazylice św. Jana na Lateranie przyjął święcenia kapłańskie. Za sobą miał studia w seminarium duchownym w Kielcach, warszawskiej Akademii Duchownej oraz na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie. Na początku kapłańskiej drogi czekała go jeszcze jedna wyjątkowo ciężka próba - krzyż sybirackiej tułaczki. Choć po powrocie do ojczyzny nic takiego obrotu spraw nie zapowiadało - zwykła codzienna praca duszpasterska w diecezji krakowskiej, najpierw w kościele parafialnym w Pleszowie, potem u Najświętszego Salwatora na Zwierzyńcu w Krakowie, w Rudawie koło Krzeszowic, w Rybnej. Jednak kiedy tylko młody wikary przekroczył granicę Królestwa Polskiego, został przez władze carskie aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej pod zarzutem ułatwiania biskupom korespondencji z Watykanem oraz za działalność patriotyczną. 9 marca 1873 r. po niemal sześciu miesiącach więzienia zakutego w kajdany zesłano do Jarosławia nad Wołgą, skąd chorego na tyfus wywieziono kibitką do Kostromy. Ostatnie pół roku wygnania ? do lutego l876 r. - spędził w Nowomoskiewsku (gub. jekaterinosławska). Na zsyłce spotkał arcybiskupa warszawskiego ks. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, którego wiele lat później u progu trzeciego tysiąclecia beatyfikował na krakowskich Błoniach papież-Polak, Jan Paweł II.

Po usilnych staraniach i interwencjach różnych wpływowych osób ks. Smoczyński zwolniony został z wygnania z jednoczesnym zakazem wjazdu na teren państwa rosyjskiego. Wrócił więc do Krakowa, gdzie w kościele św. Piotra i Pawła pełnił obowiązki wikariusza.

3 stycznia 1879 r. objął probostwo w Tenczynku. Od razu zajął się renowacją tenczyńskiej świątyni. Konserwacji został poddany cudowny obraz Przemienienia Pańskiego, a w lutym 1883 r. biskup Albin Dunajewski mógł poświęcić nowy dzwon Św. Katarzyna. Żywo interesował się historią Tenczynka, czego wyrazem była Kartka z dziejów Tęczyna opublikowana w 1888 r. Był świetnym animatorem życia parafialnego. To dzięki jego staraniom w pejzaż parafii wpisały się na stałe siostry miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, reaktywowane zostało Bractwo Trójcy Przenajświętszej, a dla przeciwstawienia się pladze alkoholizmu powołane do życia Bractwo Wstrzemięźliwości.

Najbardziej jednak zasłynął ks. Smoczyński jako organizator i przewodnik pielgrzymek do Wiecznego Miasta. 6 kwietnia 1888 na obchody 50-lecia kapłaństwa papieża Leona XIII wyruszyło z Krakowa dwoma pociągami 575 pątników na czele z arcybiskupami: krakowskim - A. Dunajewskim, lwowskim - S. Morawskim, ormiańskim Lwowa ? I. Issakowiczem oraz metropolitą ruskim S. Sembratowiczem. Nad wszystkim pieczę miał ks. Smoczyński. A nie było to na owe czasy zadanie łatwe - opracowanie i rozpoznanie trasy, zakup biletów kolejowych, rezerwacja noclegów, zapewnienie wyżywienia, bilety wstępu na audiencję papieską, oprowadzanie po najciekawszych miejscach na trasie pielgrzymki i w samym Rzymie, przygotowanie i druk Objaśnienia dla pielgrzymów. Takich pątniczych wypraw było jeszcze kilka i wszystkie wzorowo zorganizowane. Z całą pewnością można by o ks. Smoczyńskim powiedzieć, że był królem pielgrzymek. Jako król został zresztą uwieczniony na płótnie Hołdu Pruskiego Jana Matejki, użyczając swojego oblicza Zygmuntowi Staremu. Był też wybitnym znawcą Rzymu, autorem wydanej w 1877 r. w Krakowie książki Rzym, jego kościoły i pomniki, upominek pielgrzymom polskim oraz wyjątkowo starannie opracowanego Planu Rzymu wedle najlepszych źródeł.

W roku 1901 wybrany został na proboszcza parafii św. Floriana w Krakowie, gdzie podobnie jak w Tenczynku kierował gruntownym remontem kościoła. Tam też zmarł 10 sierpnia 1903 r. Pochowany został na cmentarzu przy kościele w Tenczynku.

opracował Paweł Siwiec