Weronika współczuje. Nie krzyczy przez ileś granic, wypominając, że oni tam, za Alpami, zlekceważyli sobie zagrożenie. Widzi jednocześnie, że jedna piąta bloku, w którym mieszka, wyjechała do podwarszawskiego Kampinosu albo łódzkich Łagiewnik niczym na grzybobranie. Ona współczuje po swojemu, najlepiej jak tylko potrafi. Współczuje wszystkim, jednocześnie tym z południowej i północnej półkuli. Także tym, których nie zna, których nigdy w życiu nie spotka. Po prostu siedzi w domu.

Dzisiaj będzie rekord. Z przerażeniem patrzę na liczby. One rosną, a my upadamy. One cały czas w górę, a my coraz bardziej w dół. Jeszcze idziemy, z każdym dniem trudniej, a słyszymy, że do największego żniwa niewidzialnego agresora jeszcze daleko. Nad upadkami czasami zupełnie nie mamy kontroli. Potykamy się i lecimy w dół. Kiedy już leżymy, odwołajmy się do Mądrości podnoszącego się Boga-człowieka. Tej mądrości szczególnie potrzebują wszystkie służby, ci, którzy są najbliżej zarażonych, ci, którzy robią wszystko, aby zarażonych było coraz mniej. Aż do dnia, kiedy w końcu zobaczymy w statystykach upragnione „zero”.