Przede wszystkim każdy człowiek musi sam udać się na poszukiwania Boga. I może Go też sam znaleźć: w ciszy, w medytacji, w samotności. Ale wiemy też, że istnieje niebezpieczeństwo polegające na tym, iż błądzimy i traktujemy nasze poglądy jako absolutne. Wielu jest przecież samozwańczych guru, którzy opowiadają o swoich wyjątkowych doświadczeniach i przywiązują do siebie ludzi. Duchowe poszukiwania to wprawdzie zadanie każdego z osobna, ale nie jesteśmy sami, potrzebujemy również korekty innych. Potrzebujemy wspólnoty, która będzie nas wspierać podczas tych poszukiwań. W tym sensie potrzebujemy Kościoła jako wspólnoty, w ramach której będziemy szukali Boga. Boga mogę też chwalić sam. Ale wspólne oddawanie chwały Bogu ma wyjątkową moc.

 

Jezus zebrał wokół siebie wielu uczniów. Wspólnie zasiadali do posiłku. Podczas ostatniej wieczerzy, kiedy w darach chleba i wina dał sam siebie, polecił im: „Czyńcie to na moją pamiątkę!”. Do wieczerzy, posiłku nie można zasiąść samemu. Potrzebna jest do tego wspólnota. Dlatego też wspólnota Kościoła jest tym miejscem, w którym zdobywamy ważne doświadczenia, jak to, że Jezus ukrzyżowany i zmartwychwstały jest pośród nas w Eucharystii. Świętujemy wówczas Jego ofiarę na krzyżu, która widoczna jest w darach chleba i wina. Mamy udział w Jego miłości przezwyciężającej śmierć i w wieczerzy jednoczmy się z Nim i ze sobą nawzajem.

 

Nie musimy traktować Kościoła jak absolutu. Czujemy, że jest też bardzo ludzki, z błędami i słabościami, jakie ma każda ludzka wspólnota. Ale wolno nam ufać, że spotykamy się w Chrystusie i że wspólnota ta pomaga nam w wyruszaniu wciąż na nowo na poszukiwania Boga. Bardzo często możemy doświadczyć tego, że Kościół nas wspiera i koryguje, gdy wchodzimy na niewłaściwe drogi. Znalezienie Boga jest czymś na wskroś osobistym – muszę znaleźć Go sam. Ale Kościół może mi pomóc w tych poszukiwaniach. Może też być miejscem, w którym spotykam Boga. Oczywiście możliwe jest także takie doświadczenie, że Kościół z jego ludzkimi słabościami może mi przesłonić Boga. Ufam jednak, że Kościół poddaje się wciąż Bożej odnowie i dzięki temu staje się miejscem moich poszukiwań Boga, miejscem, w którym wciąż mogę doświadczać Boga w liturgii, w sakramentach oraz na drodze duchowej, na której czerpię korzyści z doświadczeń tych wielu osób, które przeszły tą drogą przede mną.